10. Blubber, bloesem en muziek - 21/04/'12

Zaterdag 21 april, 05.30. Regen overstemde de wekkerradio die mij wakker moest maken. Het was nog donker. Heel even overwoog ik me ziek te melden. Maar m'n andere ik zei dat ik me niet zo moest aanstellen. Moe? Je wordt wel wakker onder de douche. Niet lekker? Dan neem je maar een paracetamolletje. Het regent hard? Trek je regenjas aan en wat nat wordt dat droogt weer. Opstaan watje! Toen ik na een warme douche een beetje wakker geworden was, checkte ik snel de Buienradar. Daar werd je ook niet echt vrolijk van. Ik realiseerde me dat er toch niets aan te veranderen was en een klein uurtje later zat ik al in de auto bij mijn altijd vrolijke wandelmaatje Cor. "Zo dat was leuk wakker worden hè!" zei hij stralend. "Je moet maar zo denken: alles wat nu valt hebben we straks niet en de meeste druppels vallen er toch naast." Tegen zoveel optimisme was mijn sombere bui niet langer bestand.  Nadat we onze trainer opgehaald hadden arriveerden we tegen 8 uur bij de Veiling Geldermalsen, voor de 20e Rode Kruis Bloesemtocht. Er waren tientallen verkeersregelaars om alle auto's in de zompige weilanden te laten parkeren en de wandelaars in de goede richting te dirigeren. Een deel van het enorme veilingcomplex was ingericht als start- en finishpunt voor deze populaire wandeltocht. Helaas kon ik daar vanwege de drukte niet echt goede foto's van maken. Ook was er al een bandje druk bezig de wandelaars aan te moedigen met vrolijke muziek; kijk, da's nou een leuk begin van een 30km tocht! Aangezien we via de Stichting Via4daagse deze wandelcursus volgen, werden we voor de start bij hun stand verwacht. Daar kregen we thee, koffie en een verse krentebol en mochten we na afloop een T-shirt ophalen. Rond 08.15 vertrokken we met z'n vijven en ondanks de dreigende luchten: het was weer droog. Na een paar honderd meter liepen we al tussen de eerste bloesembomen, hoewel er gezegd werd dat er minder te zien was vanwege het rare winter/voorjaarsweer.

 Door de vele regendruppels die er de afgelopen nacht naast gevallen waren, was het 'pad' dat tussen de boompje lag, een ware modderpoel geworden. Het zoog je schoenen vast en na enkele minuten zat de blubber zo ongeveer in je knieholten. Maar dat mocht de pret niet drukken - het was nog steeds droog en gezellig!

Zodra we de deze paden verlieten ging de route verder naar Tricht. Ik kwam erachter dat je in principe voor zo'n grote georganiseerde tocht geen eten en drinken hoeft mee te nemen. Onderweg kon je zowat om de 500 meter wel iets kopen: biologische appel- en perensap, koeken, soep, snoep, koffie, thee. De bewoners van de mooie huizen en boerderijen langs de route hadden overal wel kleine tafeltjes en stoeltjes neergezet om hun handelswaar uit te stallen. Ook waren alle rustposten ingericht als ware feesttenten met muziekkorpsen en lange tafels waar je voor een bescheiden bedrag allerlei versnaperingen kon kopen. Over de Dixies heb ik het niet meer. Ik zie ze als een noodzakelijk kwaad maar vind ze zo smerig. Gelukkig had ik vanochtend op het laatste moment nog een pak snoetenpoetsers in m'n rugzak gegooid, altijd handig, kon ik in ieder geval nog een beetje 'handen wassen'. Brrrr - ander onderwerp!

Er was een rustpunt ingericht op ongeveer 8 km, maar daarvoor moesten we een stuk omlopen. Daarom werd eensgezind besloten om door te lopen naar Erichem, dat op 15 km van de start lag. Geen punt, dachten we, liever door- dan omlopen. Onderweg nog even genieten van de omgeving,

 terwijl de luchten steeds donkerder werden.

 En uiteindelijk viel de regen met bakken uit de hemel. De regencapes gingen aan - zo'n ding wil ik toch ook binnenkort wel hebben, want een regenjas is leuk voor je bovenlijf maar de rest wordt zeiknat. Gelukkig bleken mijn schoenen wel waterdicht te zijn, mijn spijkerbroek was dat duidelijk niet. Het leek wel of ik het laatste toiletbezoek overgeslagen had en nu een probleem had dus. Neem maar van mij aan: dat loopt niet echt prettig. Ondanks dat zat de sfeer er goed in en kwamen we drijfnat aan in Erichem. Dat werd wel tijd ook, de eerste stop pas op 15,3 km vond ik persoonlijk best laat, maar het is gelukt en tenslotte ben je dan al wel op de helft. (Dat heet nou jezelf mentaal oppeppen.)  Een natte achterkant is vervelend lopen, maar erop gaan zitten is nog onaangenamer. Schrale troost: ik was niet de enige. De feesttent met muziekkorps (Harmonie Euphonia om precies te zijn.), was al een stevig feestje aan het bouwen. Hierdoor vergat je de nattigheid, zeker omdat het volstond met uitdampende medewandelaars.
Na een kleine 25 minuten schat ik, vertrokken we weer. Ondertussen was de zon weer gaan schijnen en stond er nog steeds een stevig windje. Binnen de kortste tijd was m'n broek dus weer droog - lang leve het wispelturige hollandse lenteweer!

Ongemerkt liepen we nu al weer terug naar de  veiling; volgens de routekaart was Erichem nl. het punt waar deze oostelijke route afboog naar Geldermalsen. Maar daarvoor kwamen we eerst nog door de mooie Oranjestad Buren. Even een kort stukje geschiedenisles:
Buren mag zich ‘Oranjestad’ noemen; in dit eeuwenoude stadje trouwde in 1551 Willem van Oranje met Anna van Egmond. En nu nog draagt onze regerende koningin Beatrix de titel ‘Gravin van Buren’. Nu snap ik ook dus eindelijk waarom onze kroonprins als W.A. van Buren ooit de Elfstedentocht reed.

In 1395 kreeg Buren stadsrechten en mocht stadsmuren gaan bouwen. Volgens de toeristische informatie is slechts één van de originele  stadspoorten is overgebleven: de Buitenhuizenpoort. We moeten vooral door de poort gaan en langs de mooie bezienswaardigheden die het stadje bezit slenteren: historische gebouwen, stadsmuren en wallen met kanonnen, musea, de schitterende Sint Lambertuskerk met fraaie toren, het voormalige weeshuis, de waag, de stadspoort met poortgebouw en de molen ‘De Prins van Oranje’. Slenteren was er nu helaas niet bij en ook het stadje bezoeken

ging niet door. Maar dit is zeker een stadje waar ik graag nog een keer uitgebreid wil gaan rondneuzen.

 Ons wandelgroepje ging in rap tempo over de stadwallen en ik kon nog gauw even een paar foto's maken van het fraaie uitzicht op de rivier.
Na Buren veranderde het landschap van bloesembomen weer in uitgestrekte groene polders:

Al gauw bereikten we - nog steeds in een stralend zonnetje- het laatste rustpunt voor de finish: Post 't Wilgje.  Dit was dus het punt wat we op de heenweg ook hadden kunnen gebruiken, maar toen was het omlopen en nu kwamen we er langs. Ook hier was het Rode Kruis weer volop aanwezig en hadden ze de catering tot in de puntjes verzorgd. De toiletten waren hier een verademing "Ga maar lekker zitten hoor, 't is schoon!" riep de vrolijke toiletdame die constant aan het schoonmaken was. De collectebus die daarna buiten rond ging werd dan ook dankbaar gevuld. Doordat het nu echt lente leek, konden we vervolgens gezellig buiten picknicken en genieten van het landelijke uitzicht.

De laatste kilometers richting Geldermalsen leverden o.a. onderstaand fraaie plaatje op:

De muziek van de finish konden we al horen voordat de veiling in zicht was. Op dat punt kwamen alle afstanden (8-30 km) weer bij elkaar en werd het wat drukker. We mochten weer gebruik maken van één van de vele noodbruggen die het leger de afgelopen week zo kunstig in elkaar gezet had:

 en tot slot was het eindpunt dan echt in zicht na 30,9 km:

We hadden het weer gehaald!

9. Vierdaagse wordt sponsorloop

Het heeft even geduurd want er waren heel, heel veel keuzemogelijkheden. Nu ben ik er eindelijk uit: ik ga de Vierdaagse van Nijmegen niet alleen voor mezelf lopen, maar ook voor Stichting Kinderdroomwens. Deze stichting wil kinderen kansen bieden op een gelukkigere toekomst door het vervullen van droomwensen. Het is bedoeld voor kinderen die op jonge leeftijd een trauma hebben opgelopen.  Een ernstige ziekte, gehandicapt raken, verlies van ouder, broer of zusje, verwaarlozing, misbruik, mishandeling, kinderen die in een pleeggezin geplaatst moeten worden - kortom, allerlei ellendige dingen die je als kind gewoon niet mee hoort te maken - maar het gebeurt helaas nog steeds. De vrijwilligers van Kinderdroomwens zoeken uit wat de droomwens van zo'n kind is en proberen die dan te laten uitkomen. Dat kan variëren van een dagje racen op Zandvoort met een professionele coureur, een eigen aangepaste ruimte voor een gehandicapt meisje waar ze kan kletsen met haar vriendinnen of  zich even kan terugtrekken, een ontmoeting met je favoriete soapster of zanger(es),  - noem maar op, niets is te gek. Alles wordt uit de kast gehaald om zo'n kind even een dag te laten genieten en lekker in het zonnetje te zetten. Ook worden er korte vakantieweken georganiseerd voor kinderen met hun ouders/verzorgers. Voor mij in ieder geval genoeg redenen om hiervoor 160 km te gaan lopen!

Meer informatie over deze stichting en reeds uitgevoerde droomwensen is te vinden op de website:

Stichting Kinderdroomwens



Hierbij vraag ik dus iedereen die dit leest :  wil je me sponsoren voor dit mooie doel? In dit digitale tijdperk gaat dat tegenwoordig lekker makkelijk - niks geen gedoe met muntjes in een potje of leuren langs de deuren.  Klik gewoon op onderstaande link :

Sponsorloop Bea Stichting Kinderdroomwens

De rest wijst zich vanzelf.  Nadat ik de finish gehaald heb (daar ga ik wel vanuit natuurlijk!), wordt je sponsorbijdrage binnen 2 weken automatisch en voor de volle 100% door Stichting Kinderdroomwens geïncasseerd. Er zit dus niemand meer tussen en er blijft niets aan de strijkstok hangen.

Als je nog meer informatie wilt over de Vierdaagse sponsorloop in het algemeen, dan is dit terug te vinden op de website van de stichting die dit allemaal georganiseerd heeft:

DeVierdaagseSponsorloop



Alvast hartelijk dank voor je bijdrage!

8. Genieten langs de Giessen - 14/04/'12

Je moet wel een beetje gek zijn om op je vrije zaterdag 06.00 uur op te staan omdat er 30 km gelopen moet worden. Geheel vrijwillig nog wel. Ach, kunnen we vast wennen aan de starttijden van Nijmegen. Dan is het ca. 05.00 uur als je vertrekt;  hoe vroeg je dan moet opstaan - daar wil ik nog even niet aan denken.
Toch heeft het wel iets, zo vroeg door de polder rijden. Als het meezit is er nog wel een beetje ochtendmist waardoor je flarden van  halve koeien in de weilanden ziet staan, altijd mooi om te zien.  Na een haastige inschrijving in sporthal de Wielewaal vertrokken we zaterdag 14 april stipt om 08.00 uur voor de eerste 30 km training dit jaar, de Merwedewandeltocht langs de Giessen. Het tempo zat er direct al flink in, totdat ik na een kleine 10 minuten ontdekte dat ik achter een stel 40km lopers aan liep te hollen. Die maken er altijd een sport van om zo snel mogelijk uit het zicht te verdwijnen, waar ze  ook deze keer weer uitstekend in slaagden. Ik hoorde gelukkig nog net op tijd de opmerkingen van m'n medewandelaars achter me, dat zij de 30 km splitsing namen. Opgelucht  kon ik m'n tempo toen terugschroeven van 8 naar 5 km per uur. Dat liep direct een stuk beter eerlijk gezegd.

We kwamen er al vrij snel achter dat in Hardinxveld-Giessendam momenteel, gedurende 3 maanden, het ROK festival gehouden wordt. Zonder "C" ertussen natuurlijk, dat kan echt niet in deze contreien. Naast de vele activiteiten voor de inwoners wordt dus aan het thema ROK uitgebreid aandacht besteed. Het klonk mij in eerste instantie wel een beetje oudbollig in de oren, wat is er nou leuk aan rokken. "Boeiend!" zou m'n puberdochter smalend zeggen. Het grappige is echter dat een stuk of 50 bewoners van de Giessenoevers zich echt uitgesloofd hebben om De Rok tentoon te stellen. Een creatieveling bedacht deze visuele woordspeling :

Je moet er maar opkomen.
Ik had graag nog meer foto's willen nemen maar dan had ik steeds weer achter m'n groep moeten aanrennen, want wachten is er niet bij - we komen hier om te lopen, niet om de toerist uit te hangen natuurlijk. Gelukkig waren er op deze tocht maar liefst 4 rustpunten ingepland, iets wat door de ervaren wandelaars met afkeurende gezichten ter kennisgeving werd aangenomen. Maar de eerste stop konden we niet aan ons voorbij laten gaan, ook al kwam die al na slechts 7,5 km: De Graanschuur in Giessenburg. Echt erg gezellig om daar eens uitgebreid te lunchen (of koffie te drinken in ons geval, lunchen duurt te lang). Achter de deuren van "De Graanschuur" gaat niet alleen een knus restaurantje, maar ook een gezellig en sfeervol winkelstraatje schuil.

Daarnaast zit Uitdragerij Boer. Je weet niet wat je ziet; deze oude fabriek zit tot de nok toe vol met oude en antieke kroonluchters, brocante, oude deuren en oude bouwmaterialen. Vast een paradijs voor liefhebbers van oud ijzer en antiek. Ik kan me echter nauwelijks voorstellen dat je hiertussen iets kunt vinden, laat staan dat je het er dan ook nog even tussenuit gaat halen.



Zodra we het gezellige Giessenburg verlaten hadden konden we gaan genieten van een lekker zonnetje: de jassen ging her en der al uit, en dat op een vroege aprilochtend!  Maar er viel nog meer te genieten : het uitzicht langs de Giessen. Wat is Nederland toch mooi als je goed kijkt.

Zelf ben ik opgegroeid in de polder en kon ik die niet snel genoeg doorkruisen om naar school te fietsen. Altijd stond de wind verkeerd, als je je muffe regenpak aan deed stopte het met regenen; ging het pak zuchtend weer uit begon het uiteraard weer te plenzen. Nu is het anders - je loopt hier vrijwillig in je vrije tijd. En hier moet ik toch m'n moeder weer gelijk geven: als je loopt zie je meer. Veel meer. Rondspringende hazen, gekke koeien die maf achter elkaar aanrennen, de eerste eendenkuikentjes.... Er gaat een wereld voor je open - als je het maar wilt zien.

Om de ervaren wandelaars tegemoet te komen hebben we 2 van de 4 rustposten 'overgeslagen', d.w.z. alleen gebruikt voor een sanitaire stop. Geloof me : zelfs een WC-bril zit dan best lekker als je niet mag rusten. Pauze nr. 3 was nl. pas op 21,8 km, en aangezien de 1e op 7,6 km was werd het onderhand wel tijd voor iets lekkers - en een langere rust vond ik zelf. We bestelden eensgezind allemaal een kop tomatensoep, maar deze liet bij Cafetaria Zus & Zo echter zo lang op zich wachten, dat enkele groepsleden al na 15 minuten dreigden op te stappen. Ik heb de tijd nog even kunnen rekken door toen snel ''even'' het toilet te bezoeken. En blijkbaar hadden ze de klachten ook in de keuken gehoord en kon ik bij terugkomst op het terras rustig gaan genieten van een heerlijk kopje soep. Onnodig te vermelden dat die van mij erg, erg heet was.

Rustpost nr. 4 was alweer na een kleine 4 km en werd min of meer overgeslagen, want we hoefden daar vandaan nog 'maar' 5 km dus waar heb je het over? Slechts 9 km bij elkaar gerekend - makkie. Ik krijg jullie nog wel, dacht ik knarsetandend. Rond 15.00 uur arriveerden we weer bij eerdergenoemde sporthal en konden we toosten op een gezellige dag, waarop we 30 km in 6 uur (excl. pauzes) gelopen hebben.  Als bonus kan ik nog het heuglijke feit vermelden dat er voor het eerst 2 blaren aan het groeien zijn. Mijn dag kan niet meer stuk dus.

Zo langzamerhand leer ik door al die trainingstochten m'n pappenheimers steeds beter kennen. Zo zijn er bij, die vanaf de start tot de finish vol verhalen zitten en alleen zwijgen als er wat gegeten wordt; reuze gezellig en erg handig als je zelf even zonder spraakwater komt te zitten, dan luister je gewoon een tijdje en zeg op het juiste moment " o ja?", "goh!" of  "hmm". Altijd goed. Ook de mentale oppeppers komen regelmatig voorbij, vooral als we er bijna zijn en de rest dat nog niet helemaal door heeft : "Hoe ver is het nog?" "Nog maar 8 km, even doorzetten!" En vervolgens zie je de finish na 5 minuten al verschijnen. Altijd leuk. Ik trap er nu niet meer in want ik heb een vrij nauwkeurige stappenteller als ''spiekbriefje".
 Andersom weten zij ook wat ze aan mij hebben omdat ik deze weblog bij houd. Regelmatig wordt er bezorgd gevraagd: "Gaat het nog?", "Wil je een pepermuntje/kauwgum/Mentos?", "Daar is de rust al, ga jij maar eerst naar het toilet hoor." Ik overdrijf nu wel een beetje, maar dat men mij behoedzaam benadert -tenslotte wil niemand hier een negatieve aantekening van zichzelf terugzien natuurlijk- is gewoon een feit. Ik noem geen namen. Zeker niet die met een H beginnen en eindigen op....  Maar nee, alle gekheid op een rokje : ik heb het zeer getroffen met m'n wandelmaatjes. Je hoort mij niet klagen - integendeel. De sfeer is vanaf de eerste dag gewoon goed en ik hoop nog vele kilometers, ook in Nijmegen, met ze te kunnen overbruggen!