15. Falcon Walk Arnhem/Schaarsbergen - 16/06/'12

Wat neem je nou allemaal mee op een dagtocht wandelen? Inmiddels is dit de standaard uitrusting geworden: een stevige rugzak met inhoud, waarbij de regenponcho niet mag ontbreken, en natuurlijk m’n ouwe trouwe wandelschoenen, die inmiddels al ruim 700 km hebben afgelegd. Daarnaast is een goed ontbijt natuurlijk onontbeerlijk. Ja, ook om 05.30 moet dit gewoon naar binnen gewerkt worden.

 

Cor en ik zouden Wilma bij het veer van Bergambacht ophalen om 06.30 uur. Maar toen we bij Bergstoep stonden zagen we aan de overkant iets roods heen en weer lopen en tegelijkertijd ging mijn mobiel. Paniek. “De pont vaart niet – ik rij naar Schoonhoven!” Dus wij sprongen weer snel in de auto en raceten naar Schoonhovense Veer waar we vanuit de verte Wilma met haar rode jas op de pont zagen staan. Altijd handig, zo’n opvallende kleur. En waar zouden we zijn zonder mobieltje!

Eenmaal in de auto konden we er wel om lachen, ’t was in ieder geval een spannende start van deze vroege zaterdagochtend. 

Daarna reden we richting Arnhem en arriveerden we rond 08.00 uur zonder problemen bij de Oranjekazerne in Schaarsbergen. Een slim idee van de 11 Luchtmobiele Brigade, die in 2003 plannen maakte om een wandelevenement te organiseren vanuit deze kazerne. Niet alleen vanwege de vele logistieke voordelen (de 11Bevoorradingscompagine is daar gevestigd) maar ook door de ligging in Park Hoge Veluwe, met de Posbank, Arnhemse Heide en landgoed Schaarbergen in de directe omgeving. De allereerste tocht in 2004 had men qua deelnemersaantal wel een beetje onderschat; er waren geen 200 maar 1.100 wandelaars en dat aantal nam de jaren erna alleen maar toe tot een record van bijna 3.000 deelnemers in 2011.

Eenmaal op het startplein aangekomen was het ook nu weer een drukte van belang. Overal liepen militairen met rode en groene baretten; de MP en Nationale Reserve was ook goed vertegenwoordigd en daarnaast ook een behoorlijk aantal ‘gewone burgers’.

Voor vertrek liepen we Jos nog tegen het lijf die zich spontaan bij ons aansloot.

Aangezien onze trainer niet aanwezig was vanwege andere verplichtingen besloten we vandaag ‘slechts’ de 32 km route te lopen. Als de kat van huis is……

Maar eerder was ons al verteld dat de laatste trainingstochten niet persé 40 km hoefden te zijn gezien de vele, vele kilometers die we inmiddels al afgelegd hadden. Mooi. Trainer was er toch niet dus…En toen dook opeens trainer nummer 2 op. Hij had altijd al eens de FalconWalk willen lopen en liep gewoon op eigen gelegenheid. Jaja. In de loop van de dag kwamen we hem telkens op de meest onverwachte momenten weer tegen; en voor we het wisten was hij dan ook weer verdwenen. Maar deze ‘’controles’’ weerhielden ons er niet van uitgebreid te genieten van de omgeving.

Na zo’n kleine 10 km was de eerste rustpost bij de prachtige Oranjerie op Landgoed Kasteel Rosendael. Een deel van de route liep hierna door over het landgoed.

Door deze mooie omgeving vloog de tijd voorbij en voor we het wisten bereikten we rustpunt 2 (op 14,3 km), bij Bronbeek, die we gezien de korte afstand oversloegen. Wij wilden naar punt 3 op 20,8km, waar we bij het Sonsbeek Paviljoen lekker soep wilden eten. Niets ten nadele van de Chinese eigenaars hoor. Maar men was duidelijk niet voorbereid op een vol terras. Het duurde allemaal erg lang, de 2 serveersters liepen zich de benen uit het lijf en de kippensoep leek op een bord lauw zout water waar de kok nog even snel een ouwe droge kip doorheen gesleept had.

Na deze culinaire belevenis gingen we vol goede moed richting Park Zypendaal. Ondanks de vele ‘vals plat’ paden viel er hier nog heel wat moois te zien:

 

Ik begon mijn kuiten toch wel aardig te voelen, want het feit dat Arnhem en omgeving aardig glooiend is was ik even vergeten. Elke keer dat we de top van een flink heuvelpad bereikt hadden hoopten we dat het nu alleen nog maar zou dalen. Maar dat was niet zo – nu snap ik waarom onze trainer ‘bezigheden buitenshuis’ had, die wist natuulijk al lang dat dit een stevige herhaling van Drunen zou worden! De temperatuur was inmiddels ook opgelopen maar gelukkig stak er in de loop van de dag wat wind op, wat voor zeer welkome verfrissing zorgde.

Dwars door bos, berg en dal zwoegden we de laatste kilometers door een prachtige omgeving en langs een grote konijnenfamilie....

Vastberaden sloegen we stoer de laatste rust op 29 km af, het was immers toch nog maar 2 km naar de finish? Een zorgzame militair die ons met een kop soep tot rust probeerde te verleiden, riep ons nog na dat het nog wel 3,6 km was. Maar we waren niet over te halen omdat het al bijna 15.30 uur was. Met de tanden op elkaar liepen we over een akelig smal en oneffen heidepaadje die laatste kilometers onze enkels te verzwikken. Mijn voeten protesteerden behoorlijk en in de achterhoede was het ook al stil geworden. Maar eindelijk was de finish in zicht en konden we ons rond 16.00 uur afmelden bij de stand van ViaVierdaagse .

Met wat moeite vonden we nog net 4 stoelen en konden we toosten op een goede tocht. 32 km (die voelden als 40 vanwege de glooiende route) in 6,5 uur – mooi gedaan toch!

14. Stormachtig tochtje in de Alblasserwaard - 09/06/'12

Ken je de eerste regels van "Jimmy"van Boudewijn de Groot?

Hoe sterk is de eenzame fietser 
die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind 
zichzelf een weg baant

Ik vond dat altijd wel stoer, zag het zo voor me, zo'n doorzetter die dwars tegen de wind en striemende regen in gewoon door ging en niet stopte.


Zo was het voor dat eenzame groepje wandelaars waarvan ik gisteren deel uitmaakte ook. Het waaide behoorlijk hard en 's ochtends was er af en toe ook een kort regenbuitje. Maar vooral die wind, dat maakte het wel speciaal, voelde me net een figurant in een Hollandse film. Kromgebogen voort zwoegend, haren zwiepend voor je ogen, op weg naar de eerste rust. 

Dankzij de gebroederlijke zorgen van Gijs & Jan konden we hier even bijkomen met warme koffie of thee. Jammer genoeg wilden deze bescheiden supervrijwilligers niet allebei op de foto, maar mannen: bedankt!!
Dat de wind de koffie letterlijk uit de bekertjes blies en de theebekers omver waaiden, mocht de pret niet drukken. Bibberend van de kou zat ik genietend m'n broodjes te eten.  Lekker hoor, dat afzien. Hoort erbij toch?

Vanaf het begin om 07.00 uur was het tempo hoog geweest, de trainer had zich blijkbaar goed ingelezen de laatste keer en wilde de achterstand van 26 mei even inlopen. En dat ging prima. De GPS gaf aan dat we gedurende 1,5 uur gemiddeld 5,5 km per uur liepen, ondanks de wind die wel vanuit alle hoeken leek te komen. Als er nog iemand een goede stormbestendige hairspray weet, hou ik me aanbevolen. Mijn pet durfde ik niet op te zetten en alleen mijn zonnebril fungeerde af en toe nog als haarband, maar daar was ook alles mee gezegd. Na zo'n 8 kilometer een thuiswedstrijd op Nieuw-Lekkerlandse grond gelopen te hebben waren we bij de tweede rust beter voorbereid. Nu beschermden we onze warme drankjes door met de rug tegen de wind in naar de picknicktafels te lopen. Ging meteen een stuk beter. Op weg naar Café Boerenklaas in Brandwijk brak zowaar het zonnetje even door. Rond 12.15 hadden we dit 28km punt bereikt en ging een kop warme soep er wel in. Niet erg dat het even wat langer duurde in de keuken, konden we even bijkomen.

Op ditzelfde punt kwam ik er ook achter dat de man die sinds vanochtend met ons meeliep, m'n vroegere wiskundeleraar van de middelbare school bleek te zijn. De laatste uurtjes werden tijdens het lopen gevuld met herinneringen ophalen en vooral namen van 20 jaar geleden proberen te koppelen. Ondertussen probeerde ik tijdens het wandelen en kletsen ook nog eens een soort dunne, gele Lidl-regenponcho over m'n hoofd te krijgen, terwijl de wind van alle kanten ermee speelde. Ik kan je vertellen: doe dat maar beter in een windstil hoekje. Dan scheurt en wappert het ook niet in je gezicht terwijl er auto's en tractors langs rijden. Bovendien is het altijd opeens droog als je het eenmaal voor elkaar gekregen hebt dat stuk plastic aan te trekken. Maar ja, als eigenwijze Hollander vertikte ik het om het nu weer uit te doen, en totdat de zon weer doorbrak heb ik het volgehouden. Daarna rukte ik de restanten in 1 keer van me af (en ligt het nu ergens in een vuilnisbak.)

Op het eind kregen we nog wel een mentale dreun te verwerken dankzij onze man met de GPS .  Er waren nog een paar straten te gaan volgens de routebeschrijving maar het eindpunt was al in zicht, ik was dus helemaal opgelucht, die laatste kilometertjes zouden we voor een keertje wel kunnen overslaan, toch?  Maar nee: de GPS gaf 36 km aan en er stond 38,5 km op de route, dus die zouden we lopen ook. Nu weet ik weer waarom ik wiskunde ooit had laten vallen. Met tranen in m'n ogen (van de wind) zag ik het eindpunt aan m'n neus voorbij gaan. We ging gewoon nog even 2,5 km OMLOPEN!  Maar ja, niemand die zich wilde leren kennen natuurlijk. En wat is nou zo'n stukje op 38,5 km - niets toch? We hebben elkaar er doorheen gesleept die laatste kilometers hoor, 't was afzien. Maar : het is weer gelukt, en hoe! In 7 uur (excl. rust) hebben we 38,5 km afgelegd, ondanks de storm, de regen en het overbekende Alblasserwaardse polderlandschap. Dat is een constante snelheid van 5,5 km per uur - echt iets om trots op te zijn dacht ik zo!