13. Oostendamwandeltocht - 41,5 km lang & warm - 26/05/'12

Volgens de routebeschrijving was deze tocht 27,5 km vanuit Ridderkerk. Tel daarbij dan nog 11 km (vice versa Oud Alblas) = 38,5. Vanwaar dan die 41,5? Strafrondje van de trainer vanwege een kritisch punt in m’n vorige verslag? 3 km extra uitsloverij om te laten zien dat we al zo goed en probleemloos lopen? Het antwoord is veel simpeler. We verdwaalden….

 

Het begon allemaal met 19ºc om 07.00 uur. Prachtig weertje dus, allemaal goed ingesmeerd, korte broek, T-shirt, extra drinken in de rugzakken, petje op – gaan! Via de Brug over de Noord  bereikten we al snel het officiële startpunt in Ridderkerk, bij een verstopte speeltuin in de Tarwestraat. Vervolgens liepen we langs de rivier achter het industrieterrein van H.I.Ambacht (Noordeinde) richting Zwijndrecht. 

 

 

Er hingen ter oriëntatie witte (rechtdoor), rode (rechtsaf) of gele (linksaf) bordjes aan lantaarnpalen

en witte pijlen waren op de straat getekend. Met behulp van een zeer beknopte routebeschrijving zonder km-aanduiding (het begon toen al op een speurtocht te lijken) bereikten we de 1^e rust (9 km) bij een café op het Willem Ruysplein. Helaas moest één van de dames afhaken vanwege een pijnlijke enkel. Zij werd opgehaald door iemand van de organisatie die haar weer netjes bij het startpunt bracht. Hopelijk ben je er over 2 weken weer bij Carla, beterschap! 

Met z’n vijven gingen we weer verder richting Zwijndrecht en kwamen we na de Lindtsedijk terecht in een uitgestrekt natuurgebied. Prachtig hoor, lekker windje erbij, zo was het prima uit te houden. We kwamen nog een stel Brabanders tegen die ook voor de Vierdaagse aan het trainen waren en die liepen een eindje met ons op. In de buurt van recreatiegebied Oude Maas ging het mis. Er hing alleen een rood reflectorbordje, er stonden geen pijlen en de routebeschrijving stuurde ons naar links. Nu bevonden we ons op een eenzaam pad waar geen enkele wandelaar te vinden was. Onder spoor door, was de volgende aanwijzing. De trein hoorden we constant op de achtergrond ergens voorbijrazen – misschien moesten we zelf de tunnel nog graven om eronder door te kunnen? Er was in de verste verte geen viaduct te zien, alleen wat kleine lammetjes.

 Uiteindelijk kwamen we uit bij Recreatiepark Oude Maas waar we in de schaduw een lekker ijsje aten, terwijl de trainer de organisatie belde. Bleek dat we op de route van 40 km terecht waren gekomen, terwijl wij de 25 zouden lopen! Het reflectorplaatje bleek toch een stukje routebeschrijving geweest te zijn. Maar om nu weer bijna 4 km terug te lopen, daar hadden we echt geen zin in. 

We werden telefonisch richting de 2^e rust geleid in Heerjansdam, maar die snackbar bleek een controlepost van een andere route te zijn dus daar mochten we ons kaartje niet knippen. Geen pijlen of gekleurde kaartjes te zien daar. Er hing een heel groot vraagteken boven ons groepje.  Opeens kwam een scooterrijder ons tegemoet die zich meldde als één van de organisatoren. Hij was ons komen zoeken want het zat hem toch niet zo lekker, een groepje afgedwaalde wandelaars. Volgens hem konden we beter doorlopen naar de 3^e rust, die was nog maar 5 km verderop. Of dat nog ging, moest er soms iemand meerijden? Hoe verleidelijk het ook was – niemand maakte gebruik van dat aanbod. Na nog wat laatste aanwijzingen arriveerden we al snel bij de 3^e stop (20 km, voor ons dus 23,5) waar we onze vermoeide voeten konden laten rusten. Geen toiletmogelijkheid, maar gezien de warmte was alles wat je gedronken had toch al verdampt, dus dat was niet erg. De temperatuur was inmiddels gestegen naar ca. 25ºC, en dat merkte je het meest tussen de huizen; in het open veld stond een lekker verfrissend windje. Met op de achtergrond een grote nieuwbouwwijk bereikten we via een stuk park/weiland de controlepost bij voetbalvereniging DVS. Wie gaat er nou met zulk mooi weer op een hete tribune voetbal kijken, dacht ik. Wie gaat er nou met zulk mooi weer 40 km wandelen, dachten de toeschouwers. Via de Hoge Kade en het Ambachtse Pad bereikten we uiteindelijk rond 16.30 pas de finish. Wel op tijd daar, maar voor Nijmeegse begrippen te laat, mijn tempo zal bij een volgende tocht ben ik bang wel wat constanter moeten blijven. Ook als het warm is en juist als je verkeerd loopt. Vanuit de Tarwestraat liepen we weer terug naar ons eigenlijke startpunt in Oud Alblas, na ook nog eens een kwartier te hebben verloren voor de brug die openstond. Echt afgepeigerd waren we dan ook pas om 17.30 weer bij de auto terug. Het was weer gelukt maar hoe….

Tot slot had ik beloofd nog even een RECTIFICATIE te plaatsen, op zeer dringend verzoek van de trainer. Bij deze dus: de opmerking “foute club “ is geen vaststaand feit maar slechts een geval van persvrijheid c.q. vrije meningsuiting van de schrijfster. Die overigens de ballen verstand van voetbal heeft.

Goed gelopen allemaal ondanks de warmte en tot 9 juni!

12. Stap & Trap: Driedaagse van Hoornaar-17 t/m 19/05/'12

Dag 1 : Hoornaar-Goudriaan-Noordeloos-Hoornaar 30 km

Hemelvaartsdag 17 mei , 07.00. Geen kip op de weg, alleen een stel mafkezen die zo nodig op deze vrije dag een lekker stukje wilden gaan lopen. En die braaf de instructie per email van hun trainer opvolgden : Morgen gaan we starten met drie dagen Hoornaar 3x30 km. We starten om 8:00 uur. Het gaat erom om het voelen wat een meerdaagse met je doet en niet om je helemaal te barsten te lopen. Daar hebben we namelijk Nijmegen voor.
Dus geen 120 km zoals we eerst vreesden, maar slechts 90 km in 3 dagen,  wat een opluchting.

De weergoden waren ons dit keer zeer gunstig gestemd.  Waar 's ochtends om 08.00 uur de  regen van de dagen ervoor nog op de grassprietjes lag, was een paar uur later de zon al hard bezig alles droog te maken.

 Rond 10 uur, toen we er al bijna 12 km op hadden zitten, gingen de jassen open en konden we even uitdampen. Zo druilerig als het op 5 mei in Dordrecht was, zo zonnig was het nu. Het traditionele puddingbroodje werd naar binnen geschoven en een half uurtje later vertrokken we richting Noordeloos. Onderweg weer genietend van  het Zuidholllandse polderlandschap. De 2e (en laatste) rustpauze was op 24,8 km en leek wel op een grote picknickplaats. Overal tafels en houten banken en iedereen zat te soezen in het lentezonnetje. Heerlijk! Het wandelen zelf ging erg goed, bijna makkelijk zou ik bijna zeggen - nergens last van. Iedereen liep deze tocht volgens mij alsof het een blokje rond was, en toch hadden we bij de finish terug in Hoornaar 30 km achter de rug - in 6 uur. Mooi toch -  op naar dag 2 !

Dag 2 : Hoornaar-Arkel-Hoogblokland-Hoornaar - 32 km

Met 30 km in de benen voelde de start vanochtend 18 mei om 08.00 toch iets anders dan gisteren. Geen spierpijn of stijve heupen, maar gewoon - je benen hadden gewerkt en dat merkte je. Het tempo ging al snel omhoog maar iedereen trok zo'n beetje z'n eigen plan, want uiteindelijk hou je elkaar toch in het oog. De zon liet het 's ochtends nog wel even afweten, sterker nog: het begon na een kleine 3 kwartier zelfs te regenen - dat hadden we niet afgesproken natuurlijk! Gelukkig bleef het bij een paar grote druppels en was het niet nodig de regenjassen aan te trekken. Zo rond een uur of 10 vonden we de verzorgingspost (11 km)  die de Wandelsportvereniging Dordrecht had opgezet in de buurt van Dalem. Het puddingbroodje liet ik even voorbij gaan, ik had al genoeg pap in m'n benen dus hield ik het bij een oerhollandse bruine boterham met pindakaas en een kop thee. Al snel vertrokken we weer richting de Graskade langs het Lingebos. Tenminste, zo stond het op de routebeschrijving. In werkelijkheid bevond het gras zich langs het pad, dat bestond uit rul zand & modder.
Er was nog de mogelijkheid een smal paadje wat een stuk lager lag te volgen, maar ach - we moesten toch alle soorten ondergrond eens gehad hebben, dus dit buitenkansje konden we niet laten schieten natuurlijk. Na 10 minuten zwikken en zwoegen vond ik het mooi geweest en koos ik letterlijk het hazenpad  - ernaast dus. Liep meteen een stuk beter. De Appeldijk die we uiteindelijk bereikten, leidde ons langs een prachtig stukje Linge; het leek wel alsof we op vakantie waren, zo mooi en rustig hier!

 De bewolking had inmiddels plaatsgemaakt voor een warm zonnetje en al gauw gingen de jassen uit en staken we de handen uit de mouwen. Smeren maar met die zonnebrandcrème! Om bij de 2e rustpost te komen namen we het voetveer over de Linge bij Heukelum; een klein grappig bootje waar maximaal 12 mensen op mochten.

Daarna was het nog een klein stukje naar Herberg De Lingehoeve waar we heerlijk konden uitrusten na bijna 20  km lopen.
Volgens de routebeschrijving was het nu nog slechts 5 km naar de laatste rustpost in Arkel. Ach - 5 km, dat stelde toch niks voor zeker - makkie! Viel dat even tegen. Het hele stuk liep over een slingerende dijk.  In de brandende zon; het leek wel of er geen eind aan kwam. Tot overmaat van ramp liep achter ons de familie Von Trapp  irritant opgewekt zelfverzonnen wandelliedjes te zingen. En dat  terwijl wij vol zelfmedelijden liepen te zwoegen - ga lekker ergens anders vrolijk lopen te wandelen zeg.  Na 5 minuten waren we het allemaal zat en lieten we heel subtiel ons tempo even zakken zodat ze ons konden inhalen. Gelukkig stond de wind de goede kant op en konden we ze niet meer horen toen ze eenmaal voor ons liepen. Na een dik uur ging de Lingedijk over in de Dam en was het laatste rustpunt (op 26,5 km) bij Café Panda. En echt: het was wel even nodig. Zo'n warm zonnetje hadden we nog niet eerder meegemaakt dus dit hakte er wel even in. De laatste 6 km liepen we in een stevig windje met donkere wolken naar Hoornaar terug, waar we rond 15.30 weer aankwamen bij de finish. Ik moet eerlijk zeggen dat het verschil met dag 1 wel groot was, het was net of er vandaag 40 km afgelegd was i.p.v. 32.  En pas later realiseerde ik me dat er al wel 62 km in 2 dagen afgelegd was, dat mag je best even voelen lijkt me! Vannacht weer lekker slapen en dan op naar de laatste dag!

Dag 3 : Hoornaar-Noordeloos-Ameide_Meerkerk-Hoornaar – 29 km

De laatste dag alweer! Na ons eerst bij de start voor de laatste keer te hebben aangemeld, werd er snel een kop thee of koffie achterover geslagen en vertrokken we weer even na 8 uur richting Noordeloos. Het zou vandaag rond de 20ºC worden, en bij vertrek was het al 13ºC dus de lange mouwen konden al gauw opgestroopt worden. Deze dag stond bekend om de lange, eindeloze routes via graskades, mijn favoriete ondergrond – maar niet heus. Een graskade-route is een langdurige kwelling van constant opletten waar je je voeten neer zet, ondertussen niet weg glijden over het natte, platgetrapte gras en tegelijkertijd ontwijken van uitstekende, verborgen boomwortels. Tel daarbij de warmte van gisteren op, die tussen de bomen was blijven hangen, kortom: flink zweten en lastig lopen dus.  Uitdagende start toch? We konden na een tijdje ploeteren even lekker uitrusten bij een rustpost (7,9 km) die op de Melkweg geplaatst was. Geen idee waarom ze een pad door het bos zo genoemd hebben, maar goed - er stond een tent en we konden zitten. Mijn favoriete toilet stond al lekker te broeien in het ochtendzonnetje, dus mijn dag kon niet meer stuk. Na de rust werden de jassen opgeborgen : tijd voor de t-shirts en factor 25. Goed moment om de ViaVierdaagse shirts eens uit te proberen, grappig om te zien dat er meerdere Vierdaagse debutanten op hetzelfde idee gekomen waren. 

De route ging verder naar Ameide, waar we midden in een braderie terecht kwamen. Als haringen in een ton wurmden we ons door de mensenmassa heen.  “Zo loop je ook hele stukken in Nijmegen,” hoorde ik de trainer achter me zeggen, “kun je vast even oefenen!” Bij het Wapen van Ameide (15,35 km) gaf een kop hete soep ons de broodnodige energie voor het stuk over de Lekdijk, naar Sluis.

 .

 Na Sluis liepen we een doodlopende weg in, waarna we vervolgens in een prachtig natuurgebied terecht kwamen. We kwamen een flink aantal paparazzi tegen met enorme telelenzen, maar helaas : geen BN-er te bekennen. Wat bleek? Deze heren waren volledig gefixeerd op de vele watervogels die in dit gebied hun habitat hebben. Ze zaten heel stil en geduldig te wachten tot de gewenste vogel in beeld kwam. En die vogels maar kwetteren – je vroeg je af wie nu wie zat te bekijken.

 

 

Mijn voeten waren na die graskades richting Ameide al behoorlijk aan het protesteren en het werd er nu niet beter op. Een spontane voetmassage bij de laatste rustpost in Meerkerk (22,5 km) sloeg ik met tegenzin af; ik was bang dat als ik m'n schoenen eenmaal uitgedaan had, mijn voeten niet meer erin zouden willen. Gelukkig had onze trainer voor het laatste stuk ter afleiding wat muziek bij zich, al was het wel van de foute club helaas. Vergissen is menselijk zullen we maar denken. Vervolgens kregen we ook nog een lesje in de psychologische verschillen tussen man en vrouw te horen.  Mannen zeuren niet en vrouwen kunnen niet inparkeren, daar kwam het in ’t kort op neer.  Mijn  mede wandelaarster en ik hielden zwegen wijselijk maar onze wenkbrauwen spraken boekdelen. We moesten nog een stukje verder echter en tja, het blijft wel onze trainer natuurlijk. En dankzij dit korte leerzame moment was ik toch even m’n pijnlijke voeten vergeten en gleden de meters ongemerkt onder ons weg.  Was het toch nog ergens goed voor geweest !

Het feit dat de finishtent binnen loopafstand lag (want waar heb je het over - nog maar 4 kilometer  in de brandende zon), gaf ons moed  en even na 15.00 uur waren we weer binnen. Deze generale repetitie van 91 km in 3 dagen hebben we zonder al te veel problemen overwonnen - weer een mijlpaal bereikt!!

11. Bikkelen tijdens de Bevrijdingstocht Dordrecht- 05/05/'12

Laatst sprak ik iemand die het had over grenzen verleggen. Jezelf tegenkomen. Op je tandvlees lopen. Dat laatste heb ik nog (net) niet gedaan, maar geloof me: op je allereerste 42 km tocht verleg je je grenzen en ja: je komt jezelf ook tegen. Daarbij zegt je linker hersenhelft: ik wil zitten! en de rechter: gewoon doorgaan! 

Het begon allemaal  zaterdagochtend 5 mei om 07.00 uur. Het vroege opstaan gaat me steeds beter af, dus daar hebben we het niet meer over. Dat je, terwijl het hele dorp nog slaapt, al opgewekt paraat staat om op eerdergenoemd tijdstip ruim 40 km te gaan lopen, is al één van de grensverleggende zaken. Daar had ik een jaar geleden ook niet aan gedacht, sterker nog, dan had ik gevraagd of je niet goed bij je hoofd was. Vandaag begonnen de eerste kilometers echter weer heel kordaat en vol goede moed. Op naar het inschrijfpunt te Dordrecht, slechts 8 km verderop, makkie dus! 

Na ca. 1,5 uur arriveerden we bij de kantine van de Dordtse voetbalvereniging GSC aan de Nieuwe Noordpolderweg. Het was een drukte van belang en het leek erop dat de organisatoren daar niet echt op gerekend hadden. Dat bleek later ook wel uit de gekozen rustpunten en de route die men uitgezet had. Alle afstanden (5-35 km) kwamen telkens op hetzelfde punt bij elkaar, dus dat was redelijk chaotisch. Bij de eerste stop (ca. 10 km na de start) had een vriendelijke bewoner van de Drakensteynlaan zijn toilet beschikbaar gesteld voor alle wandelaars. Wist hij veel dat het er ietsjes meer dan vorige jaar waren - volgens mij had die spijt als haren op z'n hoofd, staan er opeens 200 man in je achtertuin in de rij. Ik had alleen maar oog voor een bankje, een stoel - maakt niet uit; zitten. Want eerlijk gezegd: het liep van geen meter. Tot nu toe nog niet eerder gehad dat ik zo moeilijk liep. Een puddingbroodje en een warme kop thee deden echter wonderen. Helaas ontbrak de tijd om nog even het toilet te bezoeken aangezien de wachtrij zich nu bijna tot buiten de tuin uit strekte. Het volgende rustpunt zou over een kleine 7 km zijn, dat moest dan maar - en ik durfde ook niet meer in de rij te gaan staan omdat m'n medewandelaars heel graag weer verder wilden dus ja, meeste stemmen gelden hè. Keihard die wandelsport hoor, keihard.

Maar ik moet zeggen, het ging van hieraf wel stukken beter. Het zoete koffiebroodje en de drang een toilet te vinden -voor mijn part een Dixie-  gaven me vleugels. Helaas zat het weer niet echt mee. Op de Buienradar was te zien geweest dat het zeker tot 12.00 uur flink zou blijven regenen - en dat deed het dan ook. Ik heb me van nu af aan voorgenomen NOOIT meer op de Buienradar te kijken voor vertrek. Het verandert toch niets aan het aantal regendruppels en je zult toch door moeten. In het  centrum van Dordrecht aangekomen was het zowaar toch even droog. Ik had een gezellig drukte verwacht vanwege Bevrijdingsdag. Optochten van oude legervoertuigen, muziek, feest. Het leek echter wel zondag. Lag iedereen uit te slapen of was er gewoon helemaal niets te doen in het centrum? Echt zo raar. Op zich niet erg, kon ik tenminste rustig een stukje oude binnenstad vastleggen, want Dordrecht is gewoon echt mooi, zelfs op een druilerige dag als deze.

Het volgende punt was gepland in Café Groothoofd, ook weer voor alle afstanden. Dus toen het briljante idee geopperd werd die drukte te ontlopen door gewoon zelf een rustpunt eerder te zoeken, was iedereen het daarmee eens.We vonden een bruin café op de hoek met in de verte zicht op het drukke Groothoofd. Enigszins verrast deelde de eigenaresse ons mee dat ze op het punt stond de zaak te sluiten, maar we mochten wel even wat komen drinken, en uiteraard ook gebruik maken van het toilet. We moesten het haar maar niet kwalijk nemen dat het nog wat rommelig was, er had net een voetbalploeg gegeten, ze moest het nog opruimen. Wij konden haar wel zoenen. Terwijl de ene helft de sanitaire stop ging benutten, stak de andere helft daarom spontaan de handen uit de mouwen en ruimde voor haar de tafels af, doekje erover - klaar; wat zeer gewaardeerd werd. Ze sloot de zaak af zodat er niet nog meer onverwachte gasten bij konden komen en zo werd toch nog erg gezellig met die onverwachte, vermoeide wandelaars.

Na deze welverdiende rust, we hadden er immers nu al 25 km op zitten in totaal, ging de route weer terug richting het startpunt, de sportvelden. Helaas liet mijn stappenteller het toen even afweten. Afgelopen week was deze gestuiterd en helemaal uit elkaar gevallen. Ondanks dat ik het weer in elkaar gezet had stond er nu opeens op 0 km op de teller. Dat was even een tegenvaller aangezien iedereen zich altijd vastklampt aan het aantal kilometers dat al afgelegd is. 

De laatste 8 km naar het startpunt werden dus puur op tijd gelopen en we schatten zo in dat het nog 1,5 uur was, dus zouden we rond 14.30 weer bij de voetbalkantine zijn, wat aardig bleek te kloppen. Onderweg nog even genoten van het uitzicht op de Wantijdijk en de polders daar omheen. 

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Vooral als je eigenlijk al helemaal klaar bent met die 25 km lange Bevrijdingstocht omdat je in werkelijkheid al 34 km gelopen hebt. En omdat je weet dat je tot slot ook nog eens naar je auto moet teruglopen - die 8 km verderop geparkeerd staat. Dankzij de vele mentale oppeppers ("wij hebben nu ook pijn hoor"), een bloemetje van Henk, het aanbod me te dragen (dat wil ik jullie echt niet aandoen), de pepermuntjes van Cor en de goede sfeer, heb ik het weer overleefd. Zo rond de klok van vijven was mijn trouwe blauwe autootje weer in zicht. We hebben regen gehad, sanitaire stops overgeslagen, lang in de rij gestaan voor de thee & koffie, moeten wachten op een zitplaats.En toch maar mooi met z'n allen wel 42 km afgelegd! Gefeliciteerd allemaal en weer bedankt voor een geslaagde trainingsdag!