22. Dag 4 : Dag van Cuyck - op weg naar Via Gladiola

Uitgebreid verslag & foto's dit weekend i.v.m. beperkte internettoegang - maar : IK HEB HET GEHAALD!!!

Update zondag 22 juli
Zo, eindelijk thuis en de laatste dag er even op zetten, want daarvoor had ik geen mogelijk meer afgelopen vrijdagavond of gisteren.

Nijmegen is de hele week in een staat van uitzinnige gekte geweest, met op bijna alle delen van de routes enorm veel enthousiaste toeschouwers. Je zou bijna vergeten dat er ook nog gewandeld moet worden. De laatste dag hadden we een vroege start en stonden we zo even na 05.00 uur al op de Wedren. De file begon dit keer niet voor de start, maar bij dit bord voor de statistieken:

Duizenden mensen hadden zich alweer verzameld en ookal moet je een klein halfuurtje wachten voor je aan de beurt bent om te starten: je kijkt je ogen uit. Sinterklaas (onder het bord Coffe&Sandwiches) was dit jaar -enigszins aangeschoten- ook van de partij:

En deze dame begeleidde ongetwijfeld de jongste deelnemer vandaag :

Wat een drukte en wat een gezelligheid weer. Die Nijmegenaren houden wel van een feestje! Gaan gewoon door 's avonds en staan dan 's ochtends vroeg om 04.00 uur de allereerste lopers -die van de 50 km- al aan moedigen. "Je bent er bijna!" brulde er eentje in mijn oor om 05.45, "nog maar 39,5 km!" En een volgende lolbroek zat op een stoel middenop de rotonde : "Wij hebben het volgehouden dus jullie kunnen het ook! Ga door!"

Het is waar wat er gezegd wordt: ondanks de vermoeidheid na 3 dagen wandelen wordt je gedragen door het publiek. Iedereen juicht, schreeuwt, applaudiseert - je voelt de vermoeidheid op zo'n moment echt even verdwijnen.

Maar ja, er moest ook nog stevig doorgewandeld worden en uiteraard konden er niet overal mensen staan. Zo'n dijk als deze bijvoorbeeld, richting Beers, was daarvoor gewoon te smal, dus daar werd hard gewerkt om de vermoeide benen en voeten zonder toejuichingen vooruit te krijgen.

Maar wat een kik gaf dat als je dan achterom keek en zag wat een enorm lang lint van mensen er nog achteraan liep:

In Cuyk zou ik mijn moeder treffen. Wat al voorspeld was gebeurde ook: de lijnen raakten overbelast. Ook was ik met m'n duffe kop de avond ervoor vergeten om m'n mobieltje aan de oplader te zetten. In Beers tijdens de rust kon ik nog net een SMS-je sturen : "Batterij bijna leeg, nu in Beers, over ca. 1,5 uur in Cuyk". Dat was op het nippertje, want daarna tijdens een belpoging lukte het al niet meer. Wat zijn wij als moderne mens toch akelig afhankelijk van zo'n klein apparaatje geworden. Ik zag het maar als een uitdaging om straks tussen al die duizenden toeschouwers haar te vinden. Ondertussen stond ik nog even in de rij bij het toilet te kletsen met een Canadese sergeanteresse, of hoe dat ook mag heten in het Nederlands.Zij vertelde dat ze hier met een heel peleton gehandicapte Afghanistan veteranen was. Hun doel was om 4x40 km te lopen, op hun eigen manier en eigen tempo, om zo hun zelfvertrouwen weer op te krikken. "If you can handle this walk you can handle your life". Kippenvel kreeg ik ervan. Ze hadden het allemaal ontzettend naar hun zin en het gaf iedereen een enorme opkikker. Kijk, dat zijn nou van die momenten, net als enkele dagen geleden met de familie Beelen, die je gewoon bijblijven. Wij zitten te zeiken over zere voeten en vermoeide benen. Die Canadezen gaan er gewoon voor. Respect! Ook zag ik tijdens de route meermalen een spastische jongen langskomen die door zijn handicap moeilijk liep. Maar hij liep dus wel, op zijn manier en zijn tempo. Hij ging gewoon stug door, in z'n eentje, blik op oneindig,  4 x 40 km op weg naar de eindstreep. Ik heb hem gezien - hij heeft het gehaald. Daar word je toch wel even stil van, van zulk stug doorzettingsvermogen.

Zo rond 12.30 ongeveer bereikten we Cuyk, waar we niet alleen verwelkomd werden door een zeer enthousiaste menigte, maar ook door een deken van hitte. De warmte was in de stad blijven hangen en maakte het allemaal vrij benauwd. Maar alles was vergeten toen mijn moeder eindelijk in zicht kwam! De hele groep erbij natuurlijk, behalve Rob die zijn leven waagde om tegen de wandelmassa in een goed plekje te zoeken voor deze foto :

 Het is zo heerlijk om na al die kilometers even lekker met je eigen ma te knuffelen, de traantjes zaten hoog maar we slikten ze allebei gewoon even weg. De eerste bloemetjes waren binnen, ze had braaf aan mijn verzoek gehoor gegeven geen grote bos gladiolen te geven want we moesten nog een kilometer of 6 en die dingen zijn mooi maar hartstikke zwaar. Een paar prachtige anthuriums met een lief kaartje eraan plus een bloemenkrans met banaan, chips, zwart/wit lollie en een Peijnenburg koek voor de laatste loodjes was ook zeer geslaagd. Na een korte stop gingen we weer verder en toen zag ik het wel hoor, die traantjes. (Maar ik zal het niet verder vertellen hoor mam). Op naar Nijmegen! Maar eerst natuurlijk over de beroemde pontonbrug die door het leger in elkaar gezet was. Voor ons een geweldige oplossing - je kunt moeilijk bijna 40.000 man met een pontje naar de overkant brengen. Voor de landmacht een jaarlijkse oefening om te kijken of de brug het hield. En het was weer gelukt:

Een hele ervaring om hier overheen te lopen! Nog even een laatste blik op Cuyk werpen en dan: op naar Nijmegen!

De vermoeidheid begon nu toch wel toe te slaan. In Cuyk was het bloedheet en dat vreet energie. De banaan aan de bloemenkrans ging dan ook rap naar binnen en ook m'n 2e flesje sportdrank was een welkome aanvulling.

Onze families zouden bij Bellevue in Nijmegen staan. Volgens Cor was dat na Cuyk "ergens na een verkeerslicht""en "dat duurt niet zo lang meer". Maar eerst passeerden we de volgende opbeurende mededelingen:

En dat ging zo een tijdje door. Denk je dat je een hele afstand hebt afgelegd, blijk het slechts een halve kilometer te zijn. Maar goed, het volgende uitzicht maakte het allemaal weer helemaal goed :

Tussendoor nog even een hele korte stop van 5 minuten bij de Macdonalds, daar stond een groot deel van de cateringdames en andere vrijwilligers van Nooitgedacht om ons alvast te feliciteren. Ontzettend lief en wat een verrassing, maar ik nam van de gelegenheid gebruik om toch even een minuutje te zitten, m'n voetzolen brandden zo'n beetje mijn schoenen uit. We werden daarvoor al verwelkomd door René en Joost, de broer & neef van Cor die de 50 km liepen. Sleepte op dag 2 Joost mij er doorheen, nu was het mijn beurt om Joost even moed in te spreken vanwege zijn pijnlijke voeten. Hartverwarmend is het om elkaar zo te kunnen helpen, het geeft je net de energie om nog even door te gaan. Het was rond 15.15 uur en we gingen verder, op naar Nijmegen. En toen waren we eindelijk echt op het laatste stuk van de Via Gladiola!

Nu was het zaak rechts te blijven lopen, omdat onze families zich aan die kant opgesteld hadden.

Na nog een aantal kruisingen en rotondes ("hoe ver was het ook alweer, Cor?") was het eindelijk zover en konden we onze familie in de armen sluiten. Aangezien mijn ogen vol met water liepen en wij bovendien direct onze armen vol met bloemen hadden, hebben we dat geweldige weerzien niet kunnen vastleggen, maar het zit voor altijd in mijn hart! Ik werd in een stoel gezet -eindelijk zitten!- en  we werden als helden op de foto gezet:

Tessa had haar mama ontzettend gemist en nam de kans waar om eens even lekker op die brandende benen van haar moeder te gaan zitten. En natuurlijk even op de foto.

Laura was wijzer en hield zich bescheiden op de achtergrond maar heeft me wel lekker lang geknuffeld. En waar zou je zijn zonder die kanjer van een echtgenoot - ik bleef zoenen.
Toen ik eindelijk uitgejankt was namen we weer uitgebreid afscheid - weer zoenen, weer knuffelen. We hadden tot 18.00 uur de tijd, dus nog ruim 1,5 uur, om de laatste 4 kilometer af te leggen. Gezien de drukte was het verstandig om nu te gaan vertrekken. We lieten de meeste bloemen achter bij de familie, dat konden we onmogelijk allemaal meenemen, alleen de gladiolen gingen mee. Je hoort tenslotte op z'n minst met 1 bos van die lange stelen over de Via Gladiola te lopen.
De rest van de route was nog steeds een groot feest:

En toen : de laatste meters - eindelijk:

WE HEBBEN HET GEHAALD!!!

Nu nog even een kwartiertje in de rij om af te melden (arme voeten) en daar is 'ie dan. Hiervoor heb ik ruim 800 trainingskilometersbeenspieren gekweekt , tot nu toe € 455,00 ingezameld voor Stichting Kinderdroomwens, 3 nachten niet van geslapen, met moeite kunnen ontbijten, en tot slot 160 km voor gewandeld  : HET VIERDAAGSE KRUISJE!

Iedereen: wandelaars/vrijwilligers/EHBO-ers/catering van Nooitgedacht,collega's, familie, vrienden, sponsors, wandelmaatje Cor uiteraard en iedereen wie ik vergeten ben te noemen.... allemaal super bedankt voor jullie ondersteuning via SMS, email, Facebook, Hyves, Twitter en langs en op de route natuurlijk. Ik weet dat ik zelf over die finish gegaan ben, maar zonder jullie aanmoedigingen was het een stuk moeilijker geweest!

21. Dag 3: Dag van Groesbeek - Regenfeest 19/07/2012

Voordat ik gisteren in slaap viel, gingen er nog een paar mooie ontmoetingen door m'n gedachten. Ten eerste kwam ik Marjolein Beelen tegen die voor de stichting Stop Hersentumoren, samen met haar Vierdaagsekanjers, inmiddels al ruim 4.000 euro had opgehaald. Haar  schoonvader Jan is een collega van mij en had via de Vierdaagsesponsorloop.nl om sponsors gevraagd omdat zijn zoon Richard, Marjoleins man,  in januari dit jaar aan die vreselijke ziekte overleden was. Ik had een sponsorbijdrage gedaan en Jan had mijn doel ook gesponsord, om elkaar als collega's en wandelaars te ondersteunen. Marjolein vertelde hoe mooi het was om nu de Vierdaagse voor Richard te lopen, maar ook hoe moeilijk en dubbel. Alle beetjes helpen, en de gedachten aan hem en alle steun van de vele sponsors deed haar en de familie enorm goed. Ze plakte me een hartje op mijn shirt als dank dat ik mijn hart op de goede plaats had zitten. Toen moest ik echt wel even slikken. We namen afscheid en wensten elkaar veel succes. De dag erna (gisteren dus) liepen we ergens in Milsbeek toen er iemand met een bordje "Bea de Jong" naast de kant stond. Eerst dacht ik, wie zijn die mensen, is dat wel voor mij? Dus enigszins schoorvoetend meldde ik me bij de dame met het bordje. Er ging een groot gejuich op - ik keek om, stond de koningin achter me ofzo? Maar nee. Ik was 1 van de vele sponsors voor de Stichting Stop Hersentumoren, en de halve familie Beelen, inclusief Jan, stond die sponsors op te wachten voor een knuffel en applaus. De tranen springen nu weer in mijn ogen. Jan gaf me een dikke knuffel en we hebben nog even gekletst. Sommige momenten blijven je voor altijd in je geheugen gegrift staan, en dit was er 1 van.
Met deze herinneringen ging ik gisteren rond 22.00 slapen en EINDELIJK als een blok doorgegaan tot ik wakker gemaakt de volgende ochtend. Dat was even hard nodig, zo'n 6 uur doorslapen, want gisteren liep ik aardig op m'n tandvlees na de 3e slapeloze nacht op een rij.
De cateringdames hadden een drinkontbijtje voor me geregeld wat er prima in ging. Heel zorgzaam werd er naar m'n nachtrust gevraagd en ik wilde bijna om een sticker op m'n hand vragen omdat ik er zo trots op was netjes 1 bekertje "Goedemorgen drinkyoghurt" leeg te hebben gedronken. Echte schatten zijn het!  Ik voelde me nu ook beter uitgerust om ca. 39 km te lopen vandaag, ookal was het dan de dag van de beruchte Zevenheuvelenweg. Rond 06.45 bereikten we weer de startstreep en kort daarna werd de eerste MyLaps registratiemat alweer overgestoken.
Kort daarna vielen de eerste druppels, en niet zo zuinig ook. We hebben vandaag diverse wolkenluchten gezien, waarvan deze toch de meest favoriete was, het gaf immers een beetje zonneschijn:

Ook was er weer heel veel te zien aan uitdossingen van medewandelaars, al wil je onderstaande man liever niet tegenkomen:

Nee, geef me dan mijn wandelmaatje Cor maar, die me met zijn altijd goede humeur en optimisme door menig dipje heeft gesleept:

Alhoewel een peloton stoere Fransen ook niet te versmaden zijn natuurlijk - voor de foto dan:

En tja, toen kwam de Zevenheuvelenweg. Flinke heuvels op en ook weer naar beneden, ondertussen genietend van de omgeving en net doen alsof het niet regent. Eerlijk gezegd ging omhoog prettiger dan naar beneden. Omhoog kun je een bepaald ritme aanhouden, naar beneden kreeg ik de indruk dat je 'in de remmen' moest wat ik zelf veel zwaarder vond. Maar ook deze obstakels hebben we allemaal overwonnen.

Gewoon even een feestje bouwen zoals deze enigzins aangeschoten mannen is ook heel normaal tijdens de Vierdaagse:

Na de eerste rust rond 11.00 was het gedaan met de korte buien tussendoor. Ondanks de enorme plensbuien die steeds langer boven de wandelaars bleef hangen, was de sfeer gewoon opnieuw geweldig. Mensen stonden met paraplus en onder dekzeilen, luifels en parasols de wandelaars nog steeds enorm enthousiast aan te moedigen. "Free hugs" waren erg populair en ja ook ik heb me even lekker laten knuffelen door zo'n "lekkere bink". Helaas ging het te snel voor een leuke foto, maar ja, jullie hoeven ook niet alles te zien natuurlijk.

Eenmaal terug in Berg&Dal brak de hemel helemaal open. Helaas niet met zonlicht maar met een wolkbreuk die het laagste deel, Dal dus, behoorlijk blank zette, wat voor hilarische taferelen zorgde; het was namelijk kiezen: erover of erdoor :

Ik heb Cor een hand gegeven en we hebben op het smalste stuk een grote sprong gemaakt. Eigenlijk had ik er net zo goed doorheen kunnen lopen, want mijn schoenen waren op het gedeelte Berg al door die wolkbreuk compleet onder water gezet. Ik liep dus al een kilometer letterlijk in m'n schoenen te soppen en er moesten er nog 4 afgelegd worden tot de finish. Als jullie vanavond het Vierdaagsenieuws zien heb je een beetje indruk van deze regenachtige maar weer oergezellige dag. Ik liep 10x beter dan gisteren, zo zie je wat 1 nachtje goed slapen met je doet. En een goed ontbijt natuurlijk.We finishten rond 16.15 uur, dus ruim op tijd weer gelukkig.  Tot slot was er nog een komisch moment toen we net onze fietsen weer opgehaald hadden voor de rit naar huis. We ontdekten dat de ambulances in Nijmegen niet alleen voor EHBO inzetbaar zijn, maar ook voor andere 'pechgevallen'

Het was weer een geslaagde dag. Morgen de finale - ik kijk er echt naar uit, ookal moet er eerst even 42 km gewandeld worden met een start om ca. 05.45 uur. Op naar Via Gladiola dus!

20. Dag 2: Dag van Wijchen - gezellig afzien 18/07/2012

Heel vroeg opgestaan vanochtend vanwege de 'verplichte' vroege start van 06.00 uur. Douchen om 03.30 en daarna ontbijten is een ervaring op zich. Om een lang verhaal kort te maken: dat ontbijt bestond uiteindelijk uit kop thee en in de rij voor de start een banaan. De rest van de door Cor en de keukenploeg samengestelde verplichte boterhammen met gebakken ei en spek volgden in de loop van de ochtend. Dit was tot nu toe de zwaarste start van deze week, wat ook voorspeld was door de ervaren Vierdaagsewandelaars.

Om 05.45 gescand worden en bejubeld door dronken studenten terwijl het nog niet eens helemaal licht is buiten - heel apart. Het duurde voor mij uren voor ik een beetje op stoom kwam, liep niet lekker, ik had spierpijn en zere voeten. En dan te bedenken dat we nog 39 km voor de boeg hadden; echt, ik kon wel janken. Gelukkig was er afleiding genoeg. Als je het nieuws vandaag een beetje gevolgd hebt, weet je dat het Roze Woensdag was. Er was zoveel te zien en de roze sfeer was ook geweldig.

Wat een feest weer vandaag. Ondanks de pijnlijke voeten, de vermoeidheid na weer een bijna slapeloze nacht op m'n stretcher, het vroege opstaan: het is hier echt geweldig. De toeschouwers en alle muziek slepen je er gewoon doorheen. Ik weet dat ik de finish kan halen vrijdag maar moet alleen mijn voeten nog even overtuigen.
We finishten rond 15.00 uur en konden even lekker in het zonnetje bijkomen. Daarna teruglopen naar de stalling, op zoek naar je fiets :

Morgen hoop ik een wat uitgebreider verslag van dag 3 te kunnen geven, vandaag was er niet al te veel tijd. Maar ik kan je wel vertellen: de Vierdaagse lopen is een unieke ervaring die je alleen kunt beleven als je er middenin zit en alle pijntjes zelf ervaart. In ieder geval zeer de moeite waard!

19. Dag 1: Dag van Elst - Wat een feest! 17/07/2012

Wat mij nog nooit eerder is overkomen maar vanochtend dus wel: ik kreeg geen hap door mijn keel. Normaal gesproken houd ik wel van een vrij stevig ontbijt voor een flinke wandeltocht. Met gemak gaat er een grote beker thee in en daarnaast nog eens een kom muesli met yoghurt en verse jus d'orange. Vanochtend om 05.30 lagen al die boterhammen en  schalen beleg me glazig aan te kijken en ik had spontaan geen trek meer. Vermoedelijk lag dat aan het tijdstip dat we wakker gemaakt werden, nl. om 05.15 terwijl we om 06.00 zouden vertrekken. En dan ook je lunchpakketje nog even in elkaar zetten - haasten dus. Tussendoor tegen heug en meug een halve boterham met kaas weggeslikt en een klein bekertje thee. Vervolgens snel tandenpoetsen, spullen pakken en nog slingerend van de slaap 2 km fietsen naar de Wedren. Waar we een half uur bijna stil in de rij voor de start stonden, want iedereen moest natuurlijk eerst gescand worden.

 Daarna barstte er een regenbui los dus het was al met al een typisch Nederlands begin van de allereerste 40 km. Na 5 minuten kon de regencape weer achterop de rugzak geknoopt worden en eigenlijk ging het zo de hele dag. Aan-uit-aan-uit, 3 minuten regen, 15 minuten zon. Eenmaal op weg werden we direct al toegezongen door jolige studenten die duidelijk een nachtje doorgezakt waren. Maar ook gewoon inwoners van Nijmegen die speciaal voor ons vroeg hun bed uit gegaan waren. Al gauw kwam de brug over de Waal in zicht. Wat een enorme massa mensen, ongelofelijk en heel onwerkelijk om dat zo te zien en om daar deel van uit te maken .

 Een groot deel van de route liepen ook de militairen mee. De Canadezen waren al van verre in zicht met hun gigantische nationale  vlag.

Verder hebben we nog een heel peleton Amerikanen gesignaleerd, Duitsers, Engelsen, Fransen en noem maar op. Reuze gezellig hoor, al die marsliederen, je hoort ze al van verre  aankomen. Nadeel is wel dat de heren militairen als groep door willen lopen in hun eigen tempo. Regelmatig hing er dan een Duitse of Amerikaanse vlag midden in m'n gezicht, als subtiel signaal dat we even snel opzij moesten stappen. Maar dat gaat niet zo makkelijk als er nog een paar duizend anderen op dezelfde vierkant kilometer lopen. Sommige wandelaars irriteerden zich zo aan dat soldatengedram, dat ze gewoon hun eigen pad bleven lopen. Maar geloof me: je legt  het echt af tegen 20 militairen die achter jou hun marstempo lopen en niet van plan zijn daar vanaf te wijken. Ze maakten zich simpelweg eensgezind een beetje breed en duwden de dwarsligger(s) gewoon opzij. En in je eentje hou je echt geen heel peleton tegen, neem dat maar van mij aan!
Wat een mafkezen hebben we gezien langs de weg en wat is iedereen enorm enthousiast. Ik had er alleen nog maar over gehoord, maar als je daar zelf als wandelaar tussenloopt is dat echt een geweldige ervaring. Mensen leggen tuinslangen op de stoep zodat je je waterfles gratis kunt bijvullen. Tientallen kinderen heb ik onderweg gezien die de wandelaars schalen vol snoepjes, chips, koekjes, komkommer, radijs en spekkies aanboden. Je hoeft eigenlijk niets mee te nemen want tijdens de hele dag is er genoeg te snaaien. En da's maar goed ook, want ik kreeg nog steeds geen hap door mijn keel en het was ondertussen al bijna 10 uur. Met moeite een banaan naar binnen gewerkt en mezelf gedwongen bij de rust rond 11.00 uur een boterham te eten. Ik heb heel veel gedronken want het was best met vlagen erg warm en benauwd. Later ben ik door de EHBO gewaarschuwd dat ik beter en regelmatiger moet eten, omdat je simpelweg brandstof nodig hebt en dat haal je niet uit water en sportdrankjes. We hebben afgesproken dat Cor vanaf morgen mijn ''eetcoach" wordt. Is het geen brood dan maar fruit, dat wordt hier in overvloed aangeboden langs de route. Ondertussen begreep ik via via dat de chip aan mijn schoenveter zijn werk naar behoren deed. Elke keer dat we een scan-mat passeerden, werd er een signaal naar alle thuisblijvers doorgegeven via Facebook e/o Twitter. Ook is dagelijks de route die ik loop terug te zien op www.4dfollowme.nl. Toets gewoon mijn loopnummer 40M685 in en je krijgt de routekaart te zien. Inmiddels hadden we rond 14.45 de beruchte dijk bij Lent bereikt. Hier waren in 2006 een behoorlijk aantal wandelaars uitgevallen vanwege de hitte.

 Ditmaal stond er een stevig windje en was het qua temperatuur prima te doen. Het eind was in zicht, wat ons ook regelmatig door de toeschouwers toegeroepen werd. Geen beter medicijn tegen zere voeten en stijve kuiten dan het enthousiasme van al die duizenden mensen langs de weg, dat is echt gewoon fantastisch. Je vergeet op slag al je pijntjes en vermoeidheid en voor je het weet loop je over de finish. Zo tegen 16.00 uur waren we binnen en konden we eindelijk zitten - op de fiets naar ons gebouw. Na een verfrissende douche en een heerlijke warme maaltijd staat me nu straks alleen nog een massage te wachten. En daarna weer op tijd naar bed - hopelijk staan we morgen wat minder brak op dan vanochtend. We zullen het zien, morgenochtend om 03.45 uur....

18. Dag o: aankomst - en een reddende engel - 16/07/2012

Eindelijk was het dan zover: vertrek naar Nijmegen!! Eerst via Oud Alblas om in kolonne naar Nijmegen te vertrekken. Rond 10.00 uur kwamen we met de hele club aan in de wijk Willemskwartier waar we in wijkgebouw 't Hert de komende 4 dagen zullen verblijven. Niet zomaar een klein verenigingsgebouwtje, maar een behoorlijk groot onderkomen waar o.a. een wijkloket gevestigd is en tevens een brede school, een sportvereniging en een jeugdcentrum gebruik van maken. Wat is het leven trouwens soms oneerlijk verdeeld. De heren kregen met 22 man een zaal toegewezen waar een gemiddelde schoolklas naar hartelust kan apekooien.

De dames daarentegen kregen na lang soebatten met z'n negenen een technieklokaaltje toegewezen. Ach, verschil moet er wezen. Ons voordeel is wel dat het veel knusser in ons zaaltje is. Daar kan een sportzaal gewoon niet tegenop.

Nadat iedereen zich geinstalleerd had was het alweer tijd voor de lunch en wat huishoudelijke mededelingen. Daarna pakten we de fiets richting het centrum om onze startbewijzen op te halen. Ik kon direct nog even controleren of mijn regenponcho nog waterdicht  was, want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten. De sfeer in het centrum was er echter niet minder om. Een enorme mensenmassa zocht zich een weg op de Wedren naar de meldpunten voor de startbewijzen. Tussen alle druppels door stonden her en der al diverse cameraploegen opnames te maken. Rick Brandsteder deed zijn uiterste best om zijn haar netjes te houden buiten de camera om, wat niet meeviel gezien de hoeveelheid water die inmiddels naar beneden kwam.

Een klein half uurtje wachten in de rij en toen was ik aan de beurt voor het felbegeerde startbewijs. Dat moest voor 17.00 uur opgehaald worden dus waren we om 14.15 ruim op tijd, toch? Ik kreeg een polsbandje om voor de dagelijkse bodyscan (anders mag je niet starten), een envelop en een tasje met inhoud ("ja, alles zit daarin mevrouw") en toen stond de volgende alweer te wachten. Wat een chaotische, gezellige drukte. Dat was vast een deel van de 25.000 wandelaars die vandaag nog hun startbewijs moesten ophalen. Ik moest mij ook nog even melden bij de stand van Stichting Kinderdroomwens, waar ik een paar T-shirts in ontvangst mocht nemen om tijdens het lopen de komende dagen te dragen. Hierbij nogmaals, ook namens Monique Hogenboom van de Stichting Kinderdroomwens: alle sponsors heel hartelijk bedankt voor jullie bijdrage, want mijn teller stond vanochtend op 400 euro, een prachtig bedrag!Voor diegene die nog geinteresseerd is: sponsoren kan nog t/m 20 juli via www.devierdaagsesponsorloop.nl.

Nadat de 40km groep elkaar weer gevonden had, besloten we nog even de stad in te gaan. Je keek echt je ogen uit. In ieder geval een heel gezellig centrum, maar ook enorm veel mensen uit alle delen van de wereld. Ik las later dat er zich in totaal 41.472 mensen aangemeld hadden. Ruim 3.000 zijn er dus gewoon niet komen opdagen, bijzonder lullig voor die 5.000 mensen die 2 maanden geleden uitgeloot zijn). Onder al die wandelaars zijn er 71 nationaliteiten vertegenwoordigd, waaronder een groep Deense militairen die 2 weken geleden vanuit Kopenhagen (!) hier naartoe zijn komen lopen. En nu als toetje nog even de Vierdaagse er achter aan doen. En ik vind 160 km al zo'n enorme afstand! Na wat kleine inkopen reden we weer binnen 10 minuten terug naar 't Hert. Het was inmiddels 16.40 uur. Ik ging op m'n gemakje het Vierdaagse tasje eens uitpakken en de chip aan m'n schoen vastmaken.

 Alvast wat spullen klaarleggen: startbandje (zat al om mijn pols), chip (aan m'n schoenveter), consumptiebonnen, muntjes, 2x buttons (1x als Vierdaagsedeelnemer en 1x voor de Nooitgedacht rustposten onderweg), startbewijs. STARTBEWIJS?! Waar is mijn startbewijs! "Heb je die dan niet gekregen, gaven ze het niet aan je dan?" klonken de verbaasde reacties van de anderen. Nee dus. Het had in de uitgereikte Vierdaagsetas of envelop moeten zitten. Inmiddels was het 16.45. Nog 15 minuten dus om alsnog een startbewijs te halen. En we zaten op 10 minuten rijden van de startlocatie. Paniek. Gelukkig was daar Rob - de reddende engel. Die rende met mij naar zijn auto, sleurde onderweg Cor ook nog even mee (want die dacht ook geen startbewijs te hebben gehad) en scheurde dwars door Nijmegen richting de Wedren. Daar sprongen Cor en ik uit de auto en namen een sprint richting de Centrale Administratie. Onderweg riepen mensen ons toe dat ze pas om 17.30 uur sloten, maar ja, toen stonden we al hijgend bij de Vierdaagse stand. Daar konden we gelukkig alsnog ons felbegeerde startbewijs in ontvangst nemen. Wat ik nu de komende dagen met mijn leven zal bewaken uiteraard. Rob had een biertje van me  tegoed na deze snelle actie - was van harte verdiend dacht ik zo!
Na dit stressvolle halfuurtje konden we lekker relaxed van een prima verzorgde avondmaaltijd genieten. Complimenten voor de keukenploeg voor het uitgebreide diner! Helaas heb ik de conversaties links van mij aan tafel niet helemaal kunnen volgen. Een aantal tafelgenoten kregen het een beetje benauwd over wat ik allemaal over ze zou schrijven. Nu was het voordeel dat ik 2 namen door elkaar haalde, maar geloof me: vanaf morgen haal ik jullie niet meer door elkaar en zullen jullie scherp in de gaten gehouden worden. Straks gaan we trouwens allemaal met de kippen op stok. "Mijn" 40km groep heeft morgen en donderdag namelijk de, wat men hier noemt, late start. Dit betekent dat we morgenochtend om 05.00 uur moeten opstaan en om 06.00 vertrekken - op de fiets - naar de Wedren. Als we nl. niet voor 07.00 gescand zijn, mogen we namelijk niet eens meer lopen en is de Vierdaagse afgelopen  voor die goed en wel begonnen is. Woensdag en vrijdag hebben we fijn de vroege start, dan mogen we om 06.00 uur gaan lopen. Reken zelf maar uit hoe vroeg we dan mogen ontbijten. Ik kan niet wachten!