22. Dag 4 : Dag van Cuyck - op weg naar Via Gladiola

Uitgebreid verslag & foto's dit weekend i.v.m. beperkte internettoegang - maar : IK HEB HET GEHAALD!!!

Update zondag 22 juli
Zo, eindelijk thuis en de laatste dag er even op zetten, want daarvoor had ik geen mogelijk meer afgelopen vrijdagavond of gisteren.

Nijmegen is de hele week in een staat van uitzinnige gekte geweest, met op bijna alle delen van de routes enorm veel enthousiaste toeschouwers. Je zou bijna vergeten dat er ook nog gewandeld moet worden. De laatste dag hadden we een vroege start en stonden we zo even na 05.00 uur al op de Wedren. De file begon dit keer niet voor de start, maar bij dit bord voor de statistieken:

Duizenden mensen hadden zich alweer verzameld en ookal moet je een klein halfuurtje wachten voor je aan de beurt bent om te starten: je kijkt je ogen uit. Sinterklaas (onder het bord Coffe&Sandwiches) was dit jaar -enigszins aangeschoten- ook van de partij:

En deze dame begeleidde ongetwijfeld de jongste deelnemer vandaag :

Wat een drukte en wat een gezelligheid weer. Die Nijmegenaren houden wel van een feestje! Gaan gewoon door 's avonds en staan dan 's ochtends vroeg om 04.00 uur de allereerste lopers -die van de 50 km- al aan moedigen. "Je bent er bijna!" brulde er eentje in mijn oor om 05.45, "nog maar 39,5 km!" En een volgende lolbroek zat op een stoel middenop de rotonde : "Wij hebben het volgehouden dus jullie kunnen het ook! Ga door!"

Het is waar wat er gezegd wordt: ondanks de vermoeidheid na 3 dagen wandelen wordt je gedragen door het publiek. Iedereen juicht, schreeuwt, applaudiseert - je voelt de vermoeidheid op zo'n moment echt even verdwijnen.

Maar ja, er moest ook nog stevig doorgewandeld worden en uiteraard konden er niet overal mensen staan. Zo'n dijk als deze bijvoorbeeld, richting Beers, was daarvoor gewoon te smal, dus daar werd hard gewerkt om de vermoeide benen en voeten zonder toejuichingen vooruit te krijgen.

Maar wat een kik gaf dat als je dan achterom keek en zag wat een enorm lang lint van mensen er nog achteraan liep:

In Cuyk zou ik mijn moeder treffen. Wat al voorspeld was gebeurde ook: de lijnen raakten overbelast. Ook was ik met m'n duffe kop de avond ervoor vergeten om m'n mobieltje aan de oplader te zetten. In Beers tijdens de rust kon ik nog net een SMS-je sturen : "Batterij bijna leeg, nu in Beers, over ca. 1,5 uur in Cuyk". Dat was op het nippertje, want daarna tijdens een belpoging lukte het al niet meer. Wat zijn wij als moderne mens toch akelig afhankelijk van zo'n klein apparaatje geworden. Ik zag het maar als een uitdaging om straks tussen al die duizenden toeschouwers haar te vinden. Ondertussen stond ik nog even in de rij bij het toilet te kletsen met een Canadese sergeanteresse, of hoe dat ook mag heten in het Nederlands.Zij vertelde dat ze hier met een heel peleton gehandicapte Afghanistan veteranen was. Hun doel was om 4x40 km te lopen, op hun eigen manier en eigen tempo, om zo hun zelfvertrouwen weer op te krikken. "If you can handle this walk you can handle your life". Kippenvel kreeg ik ervan. Ze hadden het allemaal ontzettend naar hun zin en het gaf iedereen een enorme opkikker. Kijk, dat zijn nou van die momenten, net als enkele dagen geleden met de familie Beelen, die je gewoon bijblijven. Wij zitten te zeiken over zere voeten en vermoeide benen. Die Canadezen gaan er gewoon voor. Respect! Ook zag ik tijdens de route meermalen een spastische jongen langskomen die door zijn handicap moeilijk liep. Maar hij liep dus wel, op zijn manier en zijn tempo. Hij ging gewoon stug door, in z'n eentje, blik op oneindig,  4 x 40 km op weg naar de eindstreep. Ik heb hem gezien - hij heeft het gehaald. Daar word je toch wel even stil van, van zulk stug doorzettingsvermogen.

Zo rond 12.30 ongeveer bereikten we Cuyk, waar we niet alleen verwelkomd werden door een zeer enthousiaste menigte, maar ook door een deken van hitte. De warmte was in de stad blijven hangen en maakte het allemaal vrij benauwd. Maar alles was vergeten toen mijn moeder eindelijk in zicht kwam! De hele groep erbij natuurlijk, behalve Rob die zijn leven waagde om tegen de wandelmassa in een goed plekje te zoeken voor deze foto :

 Het is zo heerlijk om na al die kilometers even lekker met je eigen ma te knuffelen, de traantjes zaten hoog maar we slikten ze allebei gewoon even weg. De eerste bloemetjes waren binnen, ze had braaf aan mijn verzoek gehoor gegeven geen grote bos gladiolen te geven want we moesten nog een kilometer of 6 en die dingen zijn mooi maar hartstikke zwaar. Een paar prachtige anthuriums met een lief kaartje eraan plus een bloemenkrans met banaan, chips, zwart/wit lollie en een Peijnenburg koek voor de laatste loodjes was ook zeer geslaagd. Na een korte stop gingen we weer verder en toen zag ik het wel hoor, die traantjes. (Maar ik zal het niet verder vertellen hoor mam). Op naar Nijmegen! Maar eerst natuurlijk over de beroemde pontonbrug die door het leger in elkaar gezet was. Voor ons een geweldige oplossing - je kunt moeilijk bijna 40.000 man met een pontje naar de overkant brengen. Voor de landmacht een jaarlijkse oefening om te kijken of de brug het hield. En het was weer gelukt:

Een hele ervaring om hier overheen te lopen! Nog even een laatste blik op Cuyk werpen en dan: op naar Nijmegen!

De vermoeidheid begon nu toch wel toe te slaan. In Cuyk was het bloedheet en dat vreet energie. De banaan aan de bloemenkrans ging dan ook rap naar binnen en ook m'n 2e flesje sportdrank was een welkome aanvulling.

Onze families zouden bij Bellevue in Nijmegen staan. Volgens Cor was dat na Cuyk "ergens na een verkeerslicht""en "dat duurt niet zo lang meer". Maar eerst passeerden we de volgende opbeurende mededelingen:

En dat ging zo een tijdje door. Denk je dat je een hele afstand hebt afgelegd, blijk het slechts een halve kilometer te zijn. Maar goed, het volgende uitzicht maakte het allemaal weer helemaal goed :

Tussendoor nog even een hele korte stop van 5 minuten bij de Macdonalds, daar stond een groot deel van de cateringdames en andere vrijwilligers van Nooitgedacht om ons alvast te feliciteren. Ontzettend lief en wat een verrassing, maar ik nam van de gelegenheid gebruik om toch even een minuutje te zitten, m'n voetzolen brandden zo'n beetje mijn schoenen uit. We werden daarvoor al verwelkomd door René en Joost, de broer & neef van Cor die de 50 km liepen. Sleepte op dag 2 Joost mij er doorheen, nu was het mijn beurt om Joost even moed in te spreken vanwege zijn pijnlijke voeten. Hartverwarmend is het om elkaar zo te kunnen helpen, het geeft je net de energie om nog even door te gaan. Het was rond 15.15 uur en we gingen verder, op naar Nijmegen. En toen waren we eindelijk echt op het laatste stuk van de Via Gladiola!

Nu was het zaak rechts te blijven lopen, omdat onze families zich aan die kant opgesteld hadden.

Na nog een aantal kruisingen en rotondes ("hoe ver was het ook alweer, Cor?") was het eindelijk zover en konden we onze familie in de armen sluiten. Aangezien mijn ogen vol met water liepen en wij bovendien direct onze armen vol met bloemen hadden, hebben we dat geweldige weerzien niet kunnen vastleggen, maar het zit voor altijd in mijn hart! Ik werd in een stoel gezet -eindelijk zitten!- en  we werden als helden op de foto gezet:

Tessa had haar mama ontzettend gemist en nam de kans waar om eens even lekker op die brandende benen van haar moeder te gaan zitten. En natuurlijk even op de foto.

Laura was wijzer en hield zich bescheiden op de achtergrond maar heeft me wel lekker lang geknuffeld. En waar zou je zijn zonder die kanjer van een echtgenoot - ik bleef zoenen.
Toen ik eindelijk uitgejankt was namen we weer uitgebreid afscheid - weer zoenen, weer knuffelen. We hadden tot 18.00 uur de tijd, dus nog ruim 1,5 uur, om de laatste 4 kilometer af te leggen. Gezien de drukte was het verstandig om nu te gaan vertrekken. We lieten de meeste bloemen achter bij de familie, dat konden we onmogelijk allemaal meenemen, alleen de gladiolen gingen mee. Je hoort tenslotte op z'n minst met 1 bos van die lange stelen over de Via Gladiola te lopen.
De rest van de route was nog steeds een groot feest:

En toen : de laatste meters - eindelijk:

WE HEBBEN HET GEHAALD!!!

Nu nog even een kwartiertje in de rij om af te melden (arme voeten) en daar is 'ie dan. Hiervoor heb ik ruim 800 trainingskilometersbeenspieren gekweekt , tot nu toe € 455,00 ingezameld voor Stichting Kinderdroomwens, 3 nachten niet van geslapen, met moeite kunnen ontbijten, en tot slot 160 km voor gewandeld  : HET VIERDAAGSE KRUISJE!

Iedereen: wandelaars/vrijwilligers/EHBO-ers/catering van Nooitgedacht,collega's, familie, vrienden, sponsors, wandelmaatje Cor uiteraard en iedereen wie ik vergeten ben te noemen.... allemaal super bedankt voor jullie ondersteuning via SMS, email, Facebook, Hyves, Twitter en langs en op de route natuurlijk. Ik weet dat ik zelf over die finish gegaan ben, maar zonder jullie aanmoedigingen was het een stuk moeilijker geweest!