19. Dag 1: Dag van Elst - Wat een feest! 17/07/2012

Wat mij nog nooit eerder is overkomen maar vanochtend dus wel: ik kreeg geen hap door mijn keel. Normaal gesproken houd ik wel van een vrij stevig ontbijt voor een flinke wandeltocht. Met gemak gaat er een grote beker thee in en daarnaast nog eens een kom muesli met yoghurt en verse jus d'orange. Vanochtend om 05.30 lagen al die boterhammen en  schalen beleg me glazig aan te kijken en ik had spontaan geen trek meer. Vermoedelijk lag dat aan het tijdstip dat we wakker gemaakt werden, nl. om 05.15 terwijl we om 06.00 zouden vertrekken. En dan ook je lunchpakketje nog even in elkaar zetten - haasten dus. Tussendoor tegen heug en meug een halve boterham met kaas weggeslikt en een klein bekertje thee. Vervolgens snel tandenpoetsen, spullen pakken en nog slingerend van de slaap 2 km fietsen naar de Wedren. Waar we een half uur bijna stil in de rij voor de start stonden, want iedereen moest natuurlijk eerst gescand worden.

 Daarna barstte er een regenbui los dus het was al met al een typisch Nederlands begin van de allereerste 40 km. Na 5 minuten kon de regencape weer achterop de rugzak geknoopt worden en eigenlijk ging het zo de hele dag. Aan-uit-aan-uit, 3 minuten regen, 15 minuten zon. Eenmaal op weg werden we direct al toegezongen door jolige studenten die duidelijk een nachtje doorgezakt waren. Maar ook gewoon inwoners van Nijmegen die speciaal voor ons vroeg hun bed uit gegaan waren. Al gauw kwam de brug over de Waal in zicht. Wat een enorme massa mensen, ongelofelijk en heel onwerkelijk om dat zo te zien en om daar deel van uit te maken .

 Een groot deel van de route liepen ook de militairen mee. De Canadezen waren al van verre in zicht met hun gigantische nationale  vlag.

Verder hebben we nog een heel peleton Amerikanen gesignaleerd, Duitsers, Engelsen, Fransen en noem maar op. Reuze gezellig hoor, al die marsliederen, je hoort ze al van verre  aankomen. Nadeel is wel dat de heren militairen als groep door willen lopen in hun eigen tempo. Regelmatig hing er dan een Duitse of Amerikaanse vlag midden in m'n gezicht, als subtiel signaal dat we even snel opzij moesten stappen. Maar dat gaat niet zo makkelijk als er nog een paar duizend anderen op dezelfde vierkant kilometer lopen. Sommige wandelaars irriteerden zich zo aan dat soldatengedram, dat ze gewoon hun eigen pad bleven lopen. Maar geloof me: je legt  het echt af tegen 20 militairen die achter jou hun marstempo lopen en niet van plan zijn daar vanaf te wijken. Ze maakten zich simpelweg eensgezind een beetje breed en duwden de dwarsligger(s) gewoon opzij. En in je eentje hou je echt geen heel peleton tegen, neem dat maar van mij aan!
Wat een mafkezen hebben we gezien langs de weg en wat is iedereen enorm enthousiast. Ik had er alleen nog maar over gehoord, maar als je daar zelf als wandelaar tussenloopt is dat echt een geweldige ervaring. Mensen leggen tuinslangen op de stoep zodat je je waterfles gratis kunt bijvullen. Tientallen kinderen heb ik onderweg gezien die de wandelaars schalen vol snoepjes, chips, koekjes, komkommer, radijs en spekkies aanboden. Je hoeft eigenlijk niets mee te nemen want tijdens de hele dag is er genoeg te snaaien. En da's maar goed ook, want ik kreeg nog steeds geen hap door mijn keel en het was ondertussen al bijna 10 uur. Met moeite een banaan naar binnen gewerkt en mezelf gedwongen bij de rust rond 11.00 uur een boterham te eten. Ik heb heel veel gedronken want het was best met vlagen erg warm en benauwd. Later ben ik door de EHBO gewaarschuwd dat ik beter en regelmatiger moet eten, omdat je simpelweg brandstof nodig hebt en dat haal je niet uit water en sportdrankjes. We hebben afgesproken dat Cor vanaf morgen mijn ''eetcoach" wordt. Is het geen brood dan maar fruit, dat wordt hier in overvloed aangeboden langs de route. Ondertussen begreep ik via via dat de chip aan mijn schoenveter zijn werk naar behoren deed. Elke keer dat we een scan-mat passeerden, werd er een signaal naar alle thuisblijvers doorgegeven via Facebook e/o Twitter. Ook is dagelijks de route die ik loop terug te zien op www.4dfollowme.nl. Toets gewoon mijn loopnummer 40M685 in en je krijgt de routekaart te zien. Inmiddels hadden we rond 14.45 de beruchte dijk bij Lent bereikt. Hier waren in 2006 een behoorlijk aantal wandelaars uitgevallen vanwege de hitte.

 Ditmaal stond er een stevig windje en was het qua temperatuur prima te doen. Het eind was in zicht, wat ons ook regelmatig door de toeschouwers toegeroepen werd. Geen beter medicijn tegen zere voeten en stijve kuiten dan het enthousiasme van al die duizenden mensen langs de weg, dat is echt gewoon fantastisch. Je vergeet op slag al je pijntjes en vermoeidheid en voor je het weet loop je over de finish. Zo tegen 16.00 uur waren we binnen en konden we eindelijk zitten - op de fiets naar ons gebouw. Na een verfrissende douche en een heerlijke warme maaltijd staat me nu straks alleen nog een massage te wachten. En daarna weer op tijd naar bed - hopelijk staan we morgen wat minder brak op dan vanochtend. We zullen het zien, morgenochtend om 03.45 uur....