16. Laatste trainingstocht Oud Alblas - 30/06/2012

Wat is de tijd voorbij gevlogen. Op 18 februari dit jaar hadden we onze eerste officiële trainingstocht. Wel 25 km, waren ze gek geworden ofzo?! Aan het eind van die dag voelde ik me moe maar voldaan,  het echte werk was begonnen. Ik zag de Vierdaagse voor me als een hele, hele hoge berg die beklommen moest worden, want jemig....160 km in 4 dagen….. na die eerste 25 km vroeg ik me echt af waar ik aan begonnen was.

Ik heb me een beetje verkeken op de tijd die al die trainingen zouden kosten. Je krijgt eind januari zo’n trainingsschema met al die tochten,  dat kost je 2 zaterdagen in de maand, nou en? Maar het bleek meer te zijn, er waren ook nog de avondtrainingen die ik samen met Cor liep, en soms waren het wel 3 of 4 trainingstochten in 1 maand. Daarnaast werd na een lange tocht een herstelwandeling van een uurtje toch wel sterk aangeraden om je spieren wat los te lopen. “Ga je nou alweer lopen!” werd er vanaf april dan ook regelmatig gemopperd door het thuisfront. Afgelopen vrijdag kon ik mijn jongste gezinsleden dan ook verheugd meedelen dat 30 juni de allerlaatste zaterdag was voor de Vierdaagse dat ik weg zou zijn.

Het was een warme start om 08.00 ’s morgens. Jassen bleven in de auto of ging in de rugzak en een uurtje later werd er al flink gesmeerd met de zonnebrandcrème. Deze tocht was al eerder gelopen in het voorjaar, toen was het behoorlijk saai, koud en grauw. Nu was er veel meer te zien en was het landschap iets beter te verteren. 

 Het tempo zat er vanaf het begin goed in, aldus de Engelse dame die zich elke 5 minuten meldde vanuit de broekzak van Rob. We liepen gemiddeld 5,4 km per uur en dat was goed te doen. Voor de 2 aanwezige gasten die ook wel eens een trainingstochtje wilden meelopen was het een hele belevenis om zo langzaam te wandelen.  Zij hadden zich in hun eigen regio voorbereid op 4 x 50 km in Nijmegen en waren gewend om samen ongeveer 7 km/uur te lopen. Ons slakkengangetje hebben ze beleefd even een stukje mee geslenterd. Joost koos na 10 minuten al het hazenpad – ik moest één keer  niesen en toen ik weer keek was hij al 500 meter verder.  René hield het iets langer uit maar meldde na een half uurtje toch dat hij "even op eigen tempo ging lopen". Ze kregen het voor elkaar de 50km lopers in te halen en hebben zich toen daar bij aangesloten. Uit de verte hebben we later nog even naar ze gezwaaid en vervolgens zagen we ze thuis pas weer terug. Knap hoor!

De rust was weer ingericht rond 15 km aan de andere kant van Bas van Zessen; ditmaal bleven we allemaal overeind en konden we lekker in het zonnetje genieten.

 Uiteindelijk hebben we dit afsluitende pleziertochtje een prettige 25 km gewandeld in ca. 4,5 uur, dus met een constant gemiddelde van 5,5 km/uur. Niet slecht, als je bedenkt dat je tijdens de Vierdaagse blij mag zijn als je 5 km/uur haalt! 

In totaal heb ik nu ruim 800 km aan trainingskilometers in m’n benen. Hoe kijk ik nu tegen de Vierdaagse aan? Ik zie het niet meer als een hele, hele hoge berg. Meer als het voldongen feit dat er  4 x 40 km gelopen gaat worden onder een lichte tijdsdruk - je moet tenslotte voor 17.00 uur binnen zijn; net als die andere 45.000 wandelaars. En dat na korte nachten slapen op een luchtbedje in een grote slaapzaal. Nog steeds een behoorlijke uitdaging dus, maar ik heb er wel alle vertrouwen in.
Of ik nog wat afgevallen ben? Ja en nee. Je valt niet echt in kilo’s af maar wel in centimeters. Je kleding gaat een beetje ruimer zitten maar aan de weegschaal is niet veel verschil te merken. Dergelijke afstanden lopen zorgt namelijk voor meer spieropbouw in been en bil. Iets wat een fysiotherapeute kon beamen, was hard werken voor haar om e.e.a. wat losser te krijgen! Iedereen denkt dat het zo lekker is, een massage bij gespannen spieren. Knijp zelf maar eens heel, heel hard in je kuit, zo hard dat de tranen in je ogen springen. Dan heb je een vage indruk van zo’n ‘’heerlijke’’ massage. 

In principe zijn de weblogberichten wat betreft trainingstochten nu klaar. Maar de ultieme uitdaging komt er nog aan: het bijhouden van deze website tijdens de Vierdaagse. Toen ik met deze website begon had ik visioenen van mezelf, al typend op m’n tablet, wandelend in Nijmegen. Later heb ik deze naïeve dromen ietwat bijgesteld naar een wat realistischer beeld: proberen iets te schrijven als ik na ruim 40 km lopen eindelijk weer terug ben in ons Vierdaagse verenigingsgebouw. Ik weet niet in hoeverre er daar Internetverbinding is, misschien moet ik het ouderwets met een schrijfblok doen en is het pas na de Vierdaagse hier terug te lezen. Maar desondanks ben ik toch ook tijdens de Vierdaagse wel te volgen. Letterlijk. We krijgen nl. allemaal een chip aan onze schoenveter. Die registreert wanneer er bepaalde punten gepasseerd worden en stuurt daarvan berichten naar Twitter en Facebook. Zo krijg je een aardig idee hoe laat ik waar precies ben en op welk tijdstip de start en uiteindelijk de finish bereikt is. Ook handig voor diegene die de laatste dag naar Nijmegen willen komen om ons over de finish streep te zien kruipen! Als je dat dus wilt volgen: zowel op Twitter als op Facebook ben ik te vinden onder m'n eigen naam.

Tot slot wil ik al mijn medewandelaars bedanken dat ze het tijdens de trainingstochten met mij uitgehouden hebben. Bedankt voor jullie steun en gezelligheid en uiteraard Rob bedankt voor de professionele begeleiding en de vele mentale oppeppers (“je hebt het zwaar tijdens de Vierdaagse”, “je denkt dat je dood gaat”, “je voeten schreeuwen om rust”).

Ik weet zeker dat we het met z’n allen gaan halen, die eindstreep. Op naar Via Gladiola!